MUZYKA 3-CIEGO UCHA

leo

...czy 3 symfonia jest najpiekniejsza?..hm...z symfonii napewno tak..choc bardzo podobami się 1...zwlaszcza finał...zajebisty...i - jak sie okazuje - mozna pogodzić neoklasyczne rytmy z neobarokową polifonią..wszystko pod płaszczem awangardy..niejako "przemycone"..rekawy tego płaszcza to dwunastotonowość wszechobecna w melodii i harmonice..

ale to tak w duuuuzym uproszczeniu..może coś dorzucę jeszcze..bo symfonizm mej naturze najblizszy zdaje się być..

a "trzecia"..wiele skojarzeń z takimi opuszczonymi sredniowiecznymi zamkami..
..wielowarstwowość..
cieniowanie "śiatłem" (nie wiem czy można tak gadać)

tu by trzeba było przybliżyć konkrene framenty..
musze posłuchać raz jeszcze (który już?)

stary łowca sów

stary łowca sów

pjerry

pjerry

pjerry

pjerry

leo

..no to jestem i spieszę co nieco napisać...hm..
spróbuję jako słuchacz..no bo nut nie mam, więc tylko tym co słyszę będe się kierować..
Wink

..3 symfonia..budowa formalna..z tym zawsze był problem Smile

w tym wypadku napeno nie jest to taka "klasyczna" symfonia, z dwoma tematami,łącznikami, itp...choć może by się co w tej materii także znalazło

ale do rzeczy: (aha...mój CD nie okazuje czasu..więc nie mogę podać konkretnie o które miejsca mi chodzi..ale spróbujemy...)
jak wiadomo, sa 3 części..w zasadzie nie są skontrastowane, nastepują po sobie bezpośrednio (attacca)..w sumie wg. mnie jest to jedna część..jedna całość (może to zbyt smiała teza..nie wiem)
temat tez jest jeden..ten choralowy na początku, zaintonowany przez obój (bodajże z niewielką "domieszką" klarnetu)..on jest taki..płynny, jak to w chorale bywa (ruch sekundowy, rzadziej wieksze interwały..jak coś, to kwinta, kwarta..czyli jakieś "czyste")..

tu może mała dygresja - chodzi mi o skojarzenie z Musorgskim..i z zamkami..a konkretnie ze ..."Starym zamkiem" Laughing

(być może to tylko moja fantazja) ..tam zakończenie frazy było podobne jak tu..i wogóle charakter melodii...

..no..i ten temat..on jest potem przetwarzany, transponowany..kompozytor bierze poszcególne motywy i nadaje im charakter "temetyczny" niekiedy.ale źródło jest jedno..
w sumie przez całą synfonię co chwilę - albo w melodii albo w kontrapunktach pojawiają się jakies fragmenty tego tematu...
..przez co całośc jest zajebiście spójna..

..pewnie tu mozna coś więcej..ale chce ja dotknąć wszystkiego po trochu..

polifonia a...homofonia..
i tu masz Agniś rację w kwestii tej "barokowości"..bo troszke tej polifonii jest..dominuje taka zasada nawarstwiania,podobnie jak w fudze. Wszystkie"dojścia i dochodzenia" Wink

są polifoniczne..a kulminacje homofoniczne..i jestdokładnie jak mówisz - temat przechodzi przez rózne sekcje..i chcąc analizować trzeba je wyszczególnić (o instrumentacji za chwile..)

..hm..teraz by należało napisać co po kolei się dzieje (lub, ze tak powiem - stoi..bo tak też bywa) tzn. jak ten temat...gdzie w całości..gdzie po kawałku...ale chyba nie potrafie..spróbuje może przygotować coś takiego niebawem...
...narazie mówie (a raczej próbuje) tylko o konstrukcji.
w tej materii cdn.

pjerry

leo

..no to o instrumentacji słów kilka
w Symfoniach Parta, to oczywiście full orkiestra, czyli potrójne drzewo i blacha, perkusja i smyczków maksimum (często divisi)
ciekawie jesy w 2 symfonii..tam obok tego pojawiają się: kartki papieru..takie szeleszczące...folia aluminiowa..no i jak dla mnie największy hicior: pamiętacie z dzieciństwa takie zabaweczki gumowe, które - jak się je ściśnie - piszczą?..hehe własnie takie tam są (nawet wyszczególnione w spisie obsady jako instrumenty)

leo

coś mi sie pojebało z tym cytatem..zacytowałem sam siebie i to w chwili mówienia..

stary łowca sów

stary łowca sów

stary łowca sów

stary łowca sów

Leo, z okazji urodzin życzę Ci spelnienia górskich marzeń.

leo

...ożesz w mordę... dzieki wielkie...bardzo mi miło Very Happy

a ten Stary Zamek fajny był...
a z tym przestrajaniem strun to rzeczywiście były jaja..i to jeszcze miało wszystko w Es-dur stroić Smile

stary łowca sów

w sobotę czekalam o 6 rano na przystanku i w tych okolicznościach pierwszy raz usłyszałam Solfeggio. Trochę mnie zamurowalo. - przesadzil - pomyślalam.
chór, Gama doremifasollasido ascendentalnie , czteroglosowo, więcej melodiii nie bylo Wink

Co o tym myślicie?

stary łowca sów

Osobiście mówię, że mi się najbardziej podoba z calego Arvo parta
kanon pokaianen

oba utwory: k.p. i solfeggio wyślę na skrzynkę naszą, jakby ktoś chcial zassać.

niewiele mogę powiedzieć o k.p.

nie mam zamiaru analizować, sekcja zwłok odroczona aż k.p. całkiem mi sie rozłoży i zacznie śmierdzieć. Może wtedy znajdę przy rozcinaniu mu brzucha to coś, czego szukam. Np robala. Wezmę wtedy w 2 palce i pokażę światu "Oto jest robal nad robale"

.......................................................................................................

Kanon Pokajanen

Many years ago, when I first became involved in the tradition of the Russian Orthodox Church, I came across a text that made a profound impression on me although I cannot have understood it at the time. It was the canon of repentance.

Since then I have often returned o these verses, slowly and arduously seeking to unfold their meaning. Two choral compositions (nun eile ich…., 1990 and Memento, 1994) were the first attempts to approach the canon. I then decided to set it to music in its entirety-from beginning to end. This allowed me to stay with it, to devote myself to it; and, at the very least, its hold on me did not abate until I had finished the score. I had a similar experience while working on Passio.

It took over two years to compose the Kanon pokajanen, and the time "we spent together" was extremely enriching. That may explain why this music means so much to me.

In this composition, as in many of my local works, I tried to use language as a point of departure. I wanted the word to be able to find its own sound, to draw its own melodic line. Somewhat to my surprise, the resulting music is entirely immersed in the particular character of Church Slavonic, a language used exclusively in ecclesiastical texts.

The Kanon has shown me how much the choice of language predetermines the character of a work, so much so, in fact, that the entire structure of the musical composition is subject to the text and its laws: one lets the language "create the music." The same musical structure, the same treatment of the word, leads to different results depending on the choice of language, as seen on comparing Litany (English) with Kanon pokajanen (Church Slavonic). I used identical, strictly defined rules of composition and yet the out-come is very different in each case.
Arvo pärt
Translation: Catherine Schelbert

.......................................................................................................
On the Threshold to Paradise

The Kanon pokajanen by Arvo pärt is based on the canon of repentance, which already appears in the earliest Church Slavynic manuscripts. St. Andrew of Crete (c.660-740n AD), whose main composition is the well-known Great Canon, is also credited with having written this work. In the Greek-Russian Orthodox Church, the canon is part of the morning office, whose message is the appearance of Christ in the world. One rises to meet the coming of Light, which will later shine in full glory in the liturgy. In monasteries, the canon is still sung at the break of day; in parish churches, however, it is now sung the preceding evening.

The canon is a song of change and transformation. In the symbolism of the church, it inokes the border between day and night, Old and New Testament, old Adam and new Adam (Christ), prophecy and fulfilment, the here and the hereafter. Applied to a person, it recalls the border between human and divine, weakness and strength, suffering and salvation, mortality and immortality. The symbolic reference to borders is especially powerful what the canon is sung in church. We may picture it as follows: The canon is heard in the nave, barely illuminated by the flickering candles, while the door to the sanctuary still remains closed. As soon as the canon has come to an end, this entrance, the "door to paradise" or the "royal door", as it is called, opens. The church is filled with light, signifying the presence of Christ.

In the canon of repentance, the text is devoted to the theme of personal transformation. Repentance appears as a necessary threshold, as a kind of purification on the way to salvation in paradise. This borderline situation is a challenge to the human soul. The soul is underway, and the difficulty of following stanzas, that is, between the praise of the Lord and the lamentation of one's own weakness. The desire to find a link between these levels is expressed in the brief words of the refrain. Thus the canon of repentance becomes the lamentation of Adam, who is weeping at the closed door to paradise, repenting of his sins and imploring Christ for redemption, that is, for admission into the lost Paradise.

leo

...też lubie kanon pokajanen..ostanio mnie coś znowu na te chóralne wzieło...juz może dość tych wszystkich symfonizmów, sonoryzmów (ale na chwile chyba tylko Smile

)
zatem napewno postaram się go zassać Smile

..a dziś znowu po jakimś czasie słuchałem Seven Magnificat Antiphones..może coś napisze jak mi co zastuka od środka..

jak narazie poddaję się urokowi brzmienia głosów basowych z antyfony II "o Adonai"...

wykonanie oczywiście The Hilliard Ensemble Theatre of Voices
z płyty "De Profundis"

pjerry

Kupiłem sobie dwa Party wydane przez Naxos

Arvo Part - Tabula Rasa, Symphony nr 3, Collage
Avo Part - Fratres, Festina lente, Summa, Cantus in ..

Tabula Rasa w wykonaniu Ulster Orchestra - Takuo Yuasa

Ciekaw jestem jak wygląda waszym zdaniem to wydawnictwo na tle innych?
I w związku z tym co to jest za wersja, którą mam w mp3 od Ziggiego (a więc chyba od Agnieszki)?

stary łowca sów

ode mnie powędrowac mogla tylko te wersja

post.swan

MISERERE - swego czasu mocno mnie "sponiewierała" ta muzyka, szczególnie wejście chóru w pewnym momencie. Mistyczna płyta ...

pjerry

Słucham Tabula Rasa w innym wykonaniu (z wytwórni Naxos o czym piszę wyżej) i nie mogę się przyzwyczaić. W wersji od Agnieszki barwa była ostra i wyrazista
W tym wydawnictwie dźwięki dochodzą jak przez mgłę i słyszę zupełnie inny utwór. Ale może to przyzwyczajenie do tamtej wersji, której jednak słuchałem sporo.

pjerry · Wysłany: Czw 16:22, 08 Mar 2007 Temat postu:

Niedawno usłyszałem jeden z najbardziej odlotowych dzwonków w komórce.
Arvo Part - Tabula Rasa.
Dzwonek należy do mojego kolegi z pracy, z którym jakiś czas dzieliłem fascynacje muzyczne w okresie kiedy słuchałem dużo rocka progresywnego Camela, Porcupine Tree czy After Crying.
Potem ów kolega trochę przestał słuchać ale kiedy zaproponowałem mu Arvo Parta na tyle go wzięło, że zainstalował sobie ów dzwonek

ArtS. · Wysłany: Pią 21:59, 09 Mar 2007 Temat postu:

Zawsze myslalem, ze mam wylaczone dzwieki w komorce, ale po przeczytaniu powyzszego uswiadomilem sobie, ze tak naprawde mam dzwonek "4:33" Cage'a!

pjerry · Wysłany: Pon 11:56, 12 Mar 2007 Temat postu:

ArtS. · Wysłany: Pon 20:49, 12 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Wto 21:35, 20 Mar 2007 Temat postu:

Dziwne ale druga część czyli "silencium" w tym wydaniu jakie mam brzmi o wiele lepiej.
Ale z kolei część pierwszą czyli "ludus" zdecydowanie wolę z wykonania jakie wyżej pokazuje Agnieszka

Ale właściwie po co ja to piszę?

h.k. · Wysłany: Śro 12:51, 21 Mar 2007 Temat postu: Da Pacem

Arvo Part - Da Pacem, 2006. Jedna z najpiekniejszych plyt, jakie uslyszalem w zeszlym roku.

pjerry · Wysłany: Czw 22:26, 22 Mar 2007 Temat postu: Re: Da Pacem