MUZYKA 3-CIEGO UCHA

post.swan

Czyli o gitarze, zakręconej na jazzowo, "skażonej wolnością"... Sonny Sharrock, James "Blood" Ulmer, Marc Ribot ... i wszyscy inni, których uznacie za godnych Wink

.

zjaryz

Pierwsze dwie płyty Sharrocka są świetne...

post.swan

Skoro zjaryz odfajkował już Sharrocka Wink

, to ja może o Ulmerze ...

James Blood Ulmer - Part Time (1984)

Jeden z dowodów na to, że w latach 80-tych też nagrywano świetne płyty. Momentami jest bardzo żywiołowo i nieokiełznanie Smile

, a to gółwnie za sprawą gitary lidera i skrzypiec Charlesa Burnhama. No i jest też hicior: "Are you glad to be in America?" Razz

błazen

Całkiem niedawno odkryłem ASK THE AGES Sonny'ego Sharrocka i jest to rzecz zupełnie wspaniała. Świetnie wyważony free typu: dla każdego coś się znajdzie. Jest i ostre naparzanie, kruszące mury, ale i niezłe melodyjki bardziej powiedzmy hard bopowe - pięknie zgrane i dobrze wpadające do ucha i - co ważne - długo tam pozostające.
Polecam!

Chciałem ładny obrazek wrzucić, ale antyspamowe zabezpieczenie Sad

.

post.swan

Ha! Właśnie zbierałem się by napisać o tej płycie. Uważam ją za jedną z najlepszych z dekady lat 90-tych. U Sharrocka zawsze zniewala mnie to plemienne nieokrzesanie, którego piętno pobrzmiewa i na tym albumie. To może ja dodam obrazek Cool

.

Bronson

To ja może zacznę od najnowszej płyty Marca Ribota Silent Movies. Jest piękna. Gra tam w sumie sam. Ten album nie należy do żywiołowyh że tak powiem Smile

Jest bardzo wyważonym, delikatnym i dosyć smutnym zbiorem utworów Marca. Trochę wylewa tu nam swoje gorzkie żale artysta ale co nie zmienia faktu że super się tego słucha i jest śliczną płytą.

Nguyen Le 3 trios. Nguyen to taki tajwański Maklafin. Płyta bardzo przyjemna, świetnie się słucha. Le to prawdziwy majster gitary, jego melodyczne, szybkie przebiegi harmonijne nie nudzą. Cała trójka muzyków tworzy świetny klimat na płycie. Nawet grają jeden standard, Straight no Chaser.

Bednaar

Bronson

Mój błąd. Sory za tego Tajwana ;p

zjaryz

Próbowałem przebrnąć przez Ask To Ages Sharrocka i nie dałem rady. Confused

Kompletnie nie moja bajka.
Za to Black Woman, to mocna i porywająca rzecz. Warta słuchania. Ba! Warta kupienia.
Very Happy

Bronson

Dla mnie całkiem w pytkę Ask the ages. To moje pierwsze zetknięcie z muzyką tego gościa. Będę musiał głębiej poszperać bo zaciekawił mnie Smile

post.swan

Panowie, nie przekręcajcie tytułów Mad

.

post.swan · Wysłany: Wto 20:41, 06 Mar 2012 Temat postu:

Marc Ribot - Asmodeus: Book of Angels Volume 7 (2007)

Właściwie można by o tej płycie napisać w wątku zornowskim, ale ... chodzi przecież bardziej o gitarę Ribota Wink

. Wszystkie kompozycje są autorstwa Zorna, który jest również wymieniony jako conductor (o tych jego zapędach w sąsiednim wątku). Ribot zagrał to bardzo dynamicznie, wręcz agresywnie. Wisi nad tą muzyką duch Sharrocka, czuje się trochę techniki Ulmera, no i dzieś na samym dnie jest też szczypta dzikiego Heńka. Mimo to, całość brzmi bardzo oryginalnie, taki free-hard-jazz-rock Twisted Evil

.
[link widoczny dla zalogowanych]

dong · Wysłany: Śro 9:47, 07 Mar 2012 Temat postu:

Czy ta gitara musi być zakręcona bardzo na jazzowo?

Bo jeśli niekoniecznie, to bym chętnie wspomniał parę tropów.

Glenn Branca - The Ascension (1994)

Gitary aż cztery - David Rosenbloom, Glenn Branca, Lee Ranaldo, Ned Sublette. Do tego bas i perkusja. Coś w rodzaju mocno ekspresyjnej, neurotycznej suity - "wprawka" przed późniejszymi "symfoniami".

A skoro już jesteśmy przy symfoniach, to...

Tim Brady & Nouvel Ensemble Moderne - Playing guitar: Symphony #1 (2004)

Gitary wzbogacone samplami, plus współczesna orkiestra kameralna - smakowite danie. O Bradym pewnie chętnie popisze Zjaryz. Wink

Na koniec mój świeży nabytek:

Steffen Basho-Junghans - Unknown music II: Transwarp meditation (2005)

Gitara solo - transowe, multiminimalistylistyczne, pomysłowe improwizacje, równocześnie ascetyczne i efekciarskie. Wciągająca płyta.

zjaryz · Wysłany: Śro 11:59, 07 Mar 2012 Temat postu:

wrobldob · Wysłany: Śro 12:07, 07 Mar 2012 Temat postu:

post.swan · Wysłany: Śro 14:29, 07 Mar 2012 Temat postu:

Bronson · Wysłany: Czw 11:29, 15 Mar 2012 Temat postu:

Eivind Aarset - Electronique Noire. Mroczny, mroźny skandynawski klimat okraszony sporą dawką elektroniki. Nigdy nie byłem przekonany do takiego typu muzyki póki nie usłyszałem właśnie tej płyty. Jak dla mnie to prawdziwa perełka. Może Eivind to nie jakiś wybitny technicznie gitarzysta, ale za to jest mistrzem budowania klimatu i wykorzystania ogromnej ilości palety efektów w grze na gitarze. Ta płyta to prawdziwy power i zajebisty, nocny klimat. Kojarzy mi się trochę z filmem "Blade wieczny łowca" ;d

rozczochrany · Wysłany: Pią 12:06, 16 Mar 2012 Temat postu:

Skoro gitary to ja to bym napisał o płytce McCoya Tynera Guitars. Zebrała się tam gitarowa śmietanka; mimo iż płyta nie wnosi nic nowego to słucha się jej bardzo przyjemnie. Na płycie "brzdąkają" Marc Ribot, John Scofield, Bela Fleck(na banjo), Derek Trucks, oraz Bill Frisell. "Sekcję" robia im McCoy Tyner, Ron Carter i Jack DeJohnette. Powiedziałbym płyta dla wchodzących w jazz słuchaczy, ale wyjadacze też powinni jej posłuchac z przyjemnością.

Bednaar · Wysłany: Pią 15:24, 16 Mar 2012 Temat postu:

Bronson · Wysłany: Pią 17:10, 16 Mar 2012 Temat postu:

Dokladnie, "Guitars" Tynera to bardzo dobra plyta i przyjemna w odbiorze. Fajnie sie jej slucha.

post.swan · Wysłany: Pią 21:22, 16 Mar 2012 Temat postu: