MUZYKA 3-CIEGO UCHA

pjerry

Nie wiem jak pozostali uczestnicy zabawy ale ja czuję się w pełni usatysfakcjonowany. 4 plyty o tak różnym przekroju gatunkowym i jednoczesnie wg autorów tychże propozycji najlepsze czy warte największego uznania.
Pewnie już mówię o tym setny raz ale cenię sobie to, że nie muszę tracić czasu na przesłuchiwanie mało intresujących płyt i dochodzenie do wniosku, że są one faktycznie mało interesujące. Do tego podoba mi sie pewna dyscyplina w słuchaniu. Tak więc jestem gorącym orędownikiem kontynuacji tego pomysłu w formie np.tematycznej czy innej, która grupowałą by prezentowane płyty wg pewnego klucza

Płyta, która jako pierwsza skłania mnie do zabrania głosu to Devendra Banhart. 22 piosenki czyli prostota i melodyjność jako pomysł na ten krążek. Czy w pełni udany o tym za chwilę.
Otóż już sam ten pomysł stawia płyte w szczególnej sytuacji. Bo tak naprawdę dysponując przeciętnym wokalistą (którego głos dla mnie notabene brzmi bardzo przyjemnie) i prostotą warstwy instrumentalnej płyta z góry niejako odpiera większość potencjalnych ataków. Zarzut, że wokalista jest nie taki a piosenki mało urozmaicone będzie w tym mmencie zupełnie nie na miejscu.

Pytanie co zostaje po odarciu płyty z tej mało istotnej otoczki. Oczywiście piosenki. 22 melodie, na które nie może już być taryfy ulgowej. Godzinę i 15 minut pomysłów melodycznych to bardzo duże wyzwanie. Mało było takich płyt, a na pewno udało się to w pełni E.L.O na Out Of The Blue. Tyle, że tam oprócz genialnych melodycznych pomysłów był spory aranżacyjny rozmach więc moje porównanie nie tyczy się samej muzyki co bardziej udanej próby umieszczenia na jednej płycie tylu pieknych melodii

Przyznam, że zespół doskonale się sprawdza w piosenkach, które w nawiązują trochę do melodyki bitelsowskiej, ot choćby świetny "Heard Somebody Say". Również piosenki brzmiące blisko ich kulturowych korzeni jak "Pensando Endi" brzmią bardzo sensownie. Do tego doskonały "In Niel". Takich świetnych piosenek jest tu więcej. Co ciekawe w miarę słuchania moja trochę surowa na początku ocena pękała pod urokiem tej melodyjnej płyty.

I wszystko było pieknie gdyby nie siedział w niej pewien chochlik. Fajnie jest buszować i czerpać pomysły z wielu gatunków. Ale niestety w tym przypadku nie zawsze sie to udało. Wszystkie te utwory, które nawiązują do tradycji rytm&blusowej jak "I Feel Like A Child" czy "Chinese Children" brzmią już dużo gorzej. Tak jakby ta akurat gatunkowo muzyka nie poddała się już radosnej transformacji zespołu. Może dlatego, że sama opiera sie na samek prostocie? A może dlatego, że emocjonalność Devendry chyba nie przystaje do bluesa.

Tak więc mamy świetną pierwszą połowę płyty ale w drugiej cześci za sprawą tych bluesowo-rockowych piosenek zaczyna wkradać się nuda. Koncówka na szczęscie dużo lepsza.

A wniosek nasuwa się prosty. Gdyby płytę skroić do normalnych rozmiarów pozostałby niedosyt ale być może wtedy uznałbym bym ją za doskonałą. Nie wiem wprawdzie czy mogę dokonać takiego gwałtu na płycie i przygotować sobie tak zwane "The Best of Cripple Crow". Na razie zaczekam bo może jeszcze zmienię zdanie.

naheis

pjerry

naheis

h.k.

>Płyta, która jako pierwsza skłania mnie do zabrania głosu to Devendra >Banhart. 22 piosenki czyli prostota i melodyjność jako pomysł na ten >krążek. Czy w pełni udany o tym za chwilę.

Czy faktycznie ta plyta to tylko (i aż) melodyjne i proste piosenki? Dodam, ze bardzo ciepłe i urocze?

Jednak nie.

Polecam prosty test na tę plytę.
Włączamy utwor przedostatni, o takim sympatycznym tytule "Little Boys". W ciągu pierwszych dwoch minut wypijamy kieliszek dobrego czerwonego wina argentyńskiego, jak na przyklad Trivento ('inspired by the winds'). A jak znienacka wchodzi rytm i zaczyna sie wlasciwy utwor, odstawiamy (rzucamy) wino, energicznie wstajemy i zaczynamy do niego tańczyć, spiewając z Devendrą: "I see so maaaaaaany........ little boys I wanna marry!!!"

Tak rozkosznej perwersji, sympatycznego i cieplego obrazoburstwa, tanecznej prowokacji, 'inspired by the winds', dawno juz nie slyszalem...

ArtS.

Ten Devendra to dla mnie wciaz ciezki orzech do zrgyzienia... cos jest w tej plycie, ale przekonac sie do konca do niej nie moge! Nawet nie tyle, ze - jak Jerremu - pewien tym utworow mi nie odpowiada, tylko po prostu jest ich za duzo. Gdy leci w tle wtedy milo sobie przemija, ale nie budzi wiekszych emocji, gdy skupiam na niej uwage - w polowie zaczyna mi sie wszystko zlewac i zaczynam sie nieco nudzic. Taka muzyka chyba nie jest po prostu dla mnie - o ile bardzo podobaja mi sie jej 'dziwniejsze' odmiany, jak Joanna Newsom czy CocoRosie, o tyle alt-country jako gatunek to nie moje poletko...

fedino

no, i ja juz nie musze sie wypowiadac o Devendrze , bo wszystko zamiast mnie juz napisal ArtS. Popieram stoprocentnie, u mnie jest tak samo.

naheis

Jesli chodzi o Devendrę (zawsze myślałem, że to baba i dalej tak myślę) to sprawa jest prosta - kompletnie mi nie wchodzi do organizmu i strasznie nudzi... W związku z czym zrzekam się głosu w szerszej dyskusji na temat tej płyty.

exodus

Krótko: 9/10.

Dłużej: trochę moim światopoglądem muzycznym przewrócił Devendra. Pomijajac już kwestie czystomuzyczne, z roku na rok utwierdzałem się w poglądzie że 45 minut to jest optimum dla płyty, i że praktycznie nie da się nagrać równej, porządnej płyty trwajacej ponad 70 minut. A już w ogóle, gdy utwory mają podobny charakter - nie ma jakichś urozmaicających akcję zmian aranżacyjno-kompozycyjnych.

No i w tym roku dwa kontrprzykłady kazały mi wycofać się chwilowo z tego poglądu - po pierwsze Devendra, powoli ale prosto do celu. Po drugie Sufjan - najpierw umiarkowana sympatia, 3-4 wyjątkowe utwory, a w ostatnich tygodniach drugie podejście i wygrana na całej linii. Przedwczoraj spacer w padającym śniegu ze słuchawkami na uszach, dziś też odsłuch, i już nie wiem czy poza instrumentalnym zakończeniem (podróbką Reicha) zgodziłbym się na wyrzucenie któregokolwiek z utworów. A jeszcze niedawno proponowałem skrócenie płyty o połowę, jeszcze niedawno traktowałem tę płytkę jako kolejne indie-popowe wesolutko-smutne zjawisko... No i wokal, Sufjan wskoczył do moich ulubionych wokalistów z grupy przeciętny-głos-technicznie-ale-co-z-tego.

A tak w ogóle, to też zwykle słuchałem Banharta w "tle", ale z tego tła niesforne "Cripple Crow" ciągle wyskakiwało, nie mówiąc o cichej burzy przy każdorazowym przesłuchaniu Inaniel czy Dragonflys (eeee... sencja potencjalnego piękna piosenki w 50 sekundach).

Kilka dni temu jechałem autobusem urokliwą trasą z Krakowa w Pieniny. Już po zjeździe z Zakopianki - a więc tocząc się przez lasy i wzgórza, zapodałem Devendrę po (dwu?)miesięcznej przerwie i skończyło się na tym, że aż mi się gęba otwierała i wysiadać z autobusu się nie chciało - taką prawdziwą radość sprawiła mi ta płyta w połączeniu z pięknymi widokami za oknem (bo tutaj zima naprawdę pięknie wygląda).

Myśle że z tą płytą na dłuższą metę bedzie "true love", a nie tylko zauroczenie. Mam taką nadzieję. I z pewnym rozbawieniem, jak to często u mnie bywa, wspominam okres, gdy z tej "monotonnej, jednostajnej i przesadnie upakowanej" płyty lubiłem jeden czy dwa kawałki. A potem trzy, potem pięć, a teraz wszystkie.

naheis

exodus

pjerry

pjerry

pjerry

pjerry

Zgadnijcie czego teraz słucham?
Oczywiście Listonosz Pat

naheis

pjerry

fedino

naheis & jerry,

chlopaki, wy sie zupelnie nie znacie na muzyce, kdy oceniace Shakey tylko na 9/10 !

jerry,
ja lubie dzisz bardzo malo zespolow, ktore wychodza z tradycji rocka progesywnego. Moze masz racje, ze mi najwiecej przeszkadza to archayczne brzmienie, bo Anekdoten dla mnie tez brzmy zawsze wspolczesznie. Co do melodyki lub harmonyki tutaj nie widze wspolnych znakow, w Anekdoten jest podstawowa emocja melancholia, ktora tworza przewaznie dlugie noty, Pit er Pat jest wiecej radostna muzyka z kratszymi rytmami . Ale crimsonowsky klimat tutaj pewnie slychac. Ja tu jescze slysze Deerhoof i Blonde Redhead.

Blonde Redhead jest dalsza propozycja dla naheisa (jak jich jeszce nie znasz), jest to muza podobna do Pit er Pat, ale nastawiona wiecej w punkowy i noisowy kierunek

fedino

pjerry

pjerry · Wysłany: Czw 11:57, 02 Mar 2006 Temat postu:

Lightning Bolt - nie wiem jak odnieść się od tej plyty.
Mało słucham takiej muzyki. I też tak było w przeszłości. Dlatego miałem problem, żeby przesłuchać tę płytę w całości. Po którymś utworze zaczyna mnie męczyć pomimo, że suma sumarum podoba mi się i na o tyle i ile mam jakieś pojęcie doceniam takie inteligentne granie.
Ale z kolei jak włącze sobie oddzielnie 2 czy 3 utwór to słucham z przyjemnością
Taka więc jest moja trochę ambiwaletna ocena

naheis · Wysłany: Czw 13:45, 02 Mar 2006 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Czw 17:50, 02 Mar 2006 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Pią 9:47, 03 Mar 2006 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Wto 16:36, 07 Mar 2006 Temat postu:

Fred Frith. Bałem się, że bedzie to kolejna płyta z którą trzeba będzie się chwytać za bary. A mi już się nie chce. Poległem na free-improv czy AMM, poległem na "Burning Clodues", a tu proszę niespodzianka. Płyty się słucha aż miło. Ciekawe, że początek o żywo przypomina właśnie BC. Ale tamto nie wchodzi a to owszem. Tajemnica muzyki. Mozę dlatego, że kiedyś marzyłem, żeby grać na skrzypcach? Skrzypce trafiają do mnie bardziej niż saksofon czy kornet.

Tak więc słucham i słucham i ciesze się , że w końcy coś do mnie trafiło z tej muzyki co to normalnej melodii nie posiada.
Ale oceniać się tej płyty nie podejmuję. Może byc słaba, mam to gdzieś bo i tak za dużo takiej muzyki nie słucham. Mi się bardzo podboa

Jak poznałem Secrets of Beehive Sylviana to zapytałem się grzecznie jak inne płyty teog artysty. Każdy wymienił inną jaką najlepszą. Jeden powiedział, że zacząłem od najlepszej, inni, że od najgorszej. A wszyscy oczywiście lubili Sylviana