MUZYKA 3-CIEGO UCHA

Greggery Peccary

I tu mam problem. A właściwie 2 problemy.

1. Skala ocen:
jeden z najlepszych wokalistów
niezły śpiewak, ale nic więcej

Pomiedzy tymi sąsiednimi możliwościami wyboru jest przepaść ! Bardzo radykalne przejście od przyzwoity - wybitny ! Brakuje czegos pośrodku. Np. dobry czy może bardzo dobry wokalista.

1. Patton dla mnie to przede wszystkim fantastyczna, bezkompromisowa, niezwykła muzyka, genialne pomysły, perfekcyjne łączenie gatunków, styli, muzyczna żonglerka, kpina i setki innych cech. Wokal to tylko jeden z elementów.

I oceń tutaj właściwie i zgodnie z własnym "sumieniem".

Słucham własnie Mr. Bungle "Mr. Bungle", w kolejce czeka John Zorn & Mike Paton "Weird Little Boy" i nie wiem jak zagłosować, bo Patton to ani przeciętniak ani wybitny wokal ... "tylko" bardzo dobry Smile

Może tak zwiększyć skalę ocen ?

P.S. Jednak po raz kolejny nie strawiłem "Weird Little Boy", za to leci "Disco Volante"

severall

zagłosowałem na jeden z najlepszych Smile

w sumie mało słucham muzyki z wokalem a jak słucham to jest to głównie Patton Smile

Greggery Peccary

Ja tak samo. A co ... zły nie jest Wink

Gancz

dla mnie im pozniejszy Patton tym gorszy..

Uwielbiam go z czasow Faith No More, bardzo lubie Mr. Bungle, ale jakos im pozniej i im wiecej dziwacznych projektow tym bardziej Pattonowi brakuje tej iskierki szalenczego geniuszu ktora mial kiedys.. Brzmi to po prostu coraz bardziej wyswiechtanie i rutyniarsko..

Dla mnie - niezly spiewak, ale nic wiecej..

naheis

"Kult Generała Pattona"... oj, wiele już osób poznałem, które były lub dalej są jego wyznawcami! Ja raczej nigdy nie byłem wielkim wyznawcą, ale były takie okresy, kiedy powiem szczerze dałem się ponieść fali przejściowej fascynacji. Dziś myślę, że moge już z pewnym dystansem ocenić rolę jaką pełni w moim obrazie muzycznego świata Mike Patton.

1. Faith no More - to było już dość dawno - pamiętam pierwsze dziwne określenia typu funk-metal, czy coś takiego - i wtedy powiem szczerze kojarzyło mi się to bardziej z takimi zespołami jak Red Hot Chilli Peppers i za bardzo mnie nie przekonywało. Dopiero "King for..." zwróciło moją uwagę dzięki paru świetnym, na owe czasy dość ekstremalnym kawałkom. Najlepsza jest oczywiście "Angel Dust", ale musiało upłynąć trochę czasu zanim to zrozumiałem... Swoją drogą świetny pomysł - zarobić tyle pieniędzy z Faith no More, żeby potem współtworzyć Ipecac.

2. Mr. Bungle - druga rzecz jaką poznałem. Na tyle wcześnie, iż ich pierwsza płyta zrobiła na mnie wrażenie wariactwa i w pamięć najbardziej wpadły mi fragmenty ska, którego nie znoszę. Później wraz z pojawianiem się kolejnych płyt coraz bardziej ceniłem ten zespół - jeden z pierwszych dla mnie, który uprawiał muzyczny collage, a nie wyrastał z inteligenckiej awangardy, jak np. Naked City. Była w tym świeżość i po prostu czad.

3. Fantomas - na pewien czas ucichło o Pattonie - niektórzy się cieszyli, a niektórzy martwili, że Faith No More padło. Później ucichło Mr. Bungle i dla wielu to jest do dziś tragedią. Nagrania solowe "śpiewaka z burdelu w porcie" do niewielu jeszcze dotarły. No i wybuchła bomba Fantomasa, po którą sięgnęło wielu i która wielu dotychczasowych fanów Pattona wielce zaskoczyła. Z perspektywy czasu cenię to przedsięwzięcie przede wszystkim za pomysł dekonstrukcji cięższej muzyki rockowej końca XX wieku - metalowe, hardcorowe i punkowe riffy zamienionę w grubo pokrojoną sałatkę. Właśnie wtedy zaczęło do mnie docierać, że Patton to nie tylko FNM i Mr. Bungle - zaczęła się na dobre era ściągania mp3 z internetu i naprawdę wśród wielu osób widziałem, że krążyły pojedyńcze utwory różnych wykonawców z udziałem Pattona, o których nikt wcześniej nie słyszał - okazało się, że Patton kolaboruje z Johnem Zornem i resztą downtown i nagrania z koncertów Naked City, udowodniły, że wydziera się lepiej niż jego studyjny japoński odpowiednik. Dwie solowe płyty Patona uświadomiły mi też, że próbuje się on powoływać na dorobek awangardy. W tym miejscu widzę największą zasługę Pattona dla muzyki, nie jako "śpiewaka", bo choć wiemy, że jest dobry i wszechstronny, to wiemy również, że nie najlepszy ze wszystkich, ale jako artysty, który pośredniczy nie tylko między stylami i gatunkami, ale wręcz innymi światami. Znam parę przykładów, kiedy to fani metalu, hardcore'u czy czego tam jeszcze o bardziej światłych [?] i otwartych na muzykę umysłach słuchali pierw Mr. Bungle, potem fantomasa, a dziś obsłuchują prawie cały katalog Tzadika bez problemu z przyswajaniem. Te kolaboracje i graniczne przedsięwzięcia (które charakteryzowały się oczywiście wielką elastycznością muzyków "z drugiej strony" np. Zorna) sprawiły iż muzyka nawiązująca do dokonań awangardy, free-jazzu, improv we wszelkich konfiguracjach dotarła do ludzi, którzy wcześniej stali raczej za barierą nie do przebycia. A same cięższe gatunki rocka zaczęły być traktowane bardziej poważnie, nawet jako pełnowartościowy sposób artystycznej wypowiedzi - bo kto tak np. myślał o metalu i podobnych jemu w latach 80? Oczywiście cała zasługa nie należy się Pattonowi, gdyż proces ten przebiegał dzięki pracy wielu innych muzyków, ale myślę, że miał on w tym wielki udział i do dziś jest po prostu oprócz artysty poważnym popularyzatorem nowej muzyki.

4. Kolaboracje - no i od dłuższego czasu co rusz wpadają nam do rąk owe kolaboracje - bardziej lub mniej udane? nie wiem, trudno powiedzieć - to już bardzo indywidualna sprawa, bo przecież Pattonowi chyba należy się miano indywidualności i z takimi pracuje - wciąż mnie jednak ujmuje, że potrafi w niemalże w jednym czasie znaleźć się obok Freda Fritha i Dilinger Escape of Plan, czy też, co mnie akurat przeraża, koło jakiś tam raperów...

5. Żałoba po Mr. Bungle? Wciąż spotykam się z tym zjawiskiem - wielu chciałoby aby zespół się na powrót zebrał do kupy i dalej normalnie nagrywał... A ja nie. Mr. Bungle poniekąd dalej istnieje. Nie mówię o samym Secret Chiefs, gdzie chyba przetrwało najwięcej jego członków (swoją drogą, gdy usłyszałem Secret Chiefs zrozumiałem, że całe laury za Mr. Bungle nie należą się tylko Pattonowi, ale i przede wszystkim panu Spruance), ale o masie zespołów, projektów, jednorazowych kolaboracji i wydawnictw, które powstały dzięki jego dawnym członkom, z których każdy niemal okazuje się indywidualnością. Dowody? Oto lista najważniejszych:

gargamel

ArtS.

gargamel

przyznaję sie do błędu, zwyczajnie nie chciało mi się sprawdzić - już poprawiam...