MUZYKA 3-CIEGO UCHA

bananamoon

W filmie Bruno Monsaingeona "Życie Po Życiu" możemy, między innymi, obejrzeć relację dotyczącą fascynacji i poglądów Glenna Goulda na niedokończony, ostatni utwór J.S. Bacha ze "zbioru" The Art Of Fugue (BWV 1080), a mianowicie Contrapunctus XIV (Fuga a 3 Soggetti) - być uczestnikami opowieści...

Bach w ostatniej fudze wprowadza trzy tematy, w jednym z nich zapisując swe nazwisko - podpisuje dzieło, które ma być podsumowaniem jego życia.
Kiedy Glenn Gould grał tę fugę i doszedł do tego niesamowitego fragmentu - dźwięków B, A, C, H - wpadł w trans!
Glenn doskonale znał się na kompozycji - powiedział wtedy "...tu jest błąd, gdyby Bach żył, to by go poprawił; błąd w kontrapunkcie..."
...Gould zmienił się w Bacha...

Robert SCHUMANN "Quartet For Piano, Violin, Viola And Cello In E-Flat Major, Op. 47"

Glenn GOULD - fortepian
Members Of The Julliard String Quartet:
Robert MANN - skrzypce
Raphael HILLYER - altówka
Claus ADAM - wiolonczela

Rzewne w roztańczeniu, rytmiczne, dokładne, zaplanowane w najdrobniejszym szczególe wykonanie - dryfujące w stronę obłędu staccato.
Nowoczesne, a jednocześnie "zahaczające konstrukcją o barokowe schematy".
Trzecia część utworu, Andante Cantabile, to przepiękny salonowy majstersztyk!
Bomba!!!

Johannes BRAHMS "Quintet For Piano, 2 Violins, Viola And Cello In F Minor, Op. 34"

Myślę, że muzyka Brahmsa, jest zbyt często (być może za sprawą "nieznośnej romantyczności") lekceważona i niedoceniana - a warto jej słuchać.
Tutaj interpretacja z doskonale zarysowanymi planami tematów przewodnich.
Wieloplanowa, "rozwodniona" forma rozedrgana emocjami.

Glenn GOULD - fortepian
Montreal String Quartet:
Hyman BRESS - skrzypce
Mildred GOODMAN - skrzypce
Otto JOACHIM - altówka
Walter JOACHIM - wiolonczela

dong

Szkoda, że Gould zostawił tak mało nagrań kameralistyki... ale też pewnie niełatwo było mu dobrać stosowne "towarzystwo", a może i repertuar...

dong

BTW: czy znasz (znacie) rejestracje faktycznych KOMPOZYCJI Goulda? przyznaję się tutaj do całkowitej ignorancji...

[link widoczny dla zalogowanych]

post.swan

Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, że w ogóle coś skomponował, a tym bardziej nagrał i wydał. Miałem jego obraz, tak jak w tytule tego wątku, wybitnego, charyzmatycznego interpretatora. Uosobienie anty-HIPowca Cool

dong

Sam Gould na tej podlinkowanej płycie akurat nie występuje - została nagrana (chyba) już po jego śmierci.

A czy taki anty-HIPowiec? Raczej stał obok. Ale stał "bardzo mocno", dzięki czemu jego aczasowe podejście i wydobywanie z muzyki jej esencji, niezależnej nie tylko od epoki, ale często wręcz od - hipotetycznego - zamysłu kompozytorskiego, można potraktować jako istotną alternatywę dla nurtu "wskrzesicieli".

Niestety był pod tym względem wyjątkowy. Kto jeszcze, dzisiaj, mógłby podążać podobną drogą? [Imho najbliższy byłby pewnie Anderszewski, ale to - z całym szacunkiem - jeszcze nie ta liga]

bananamoon

post.swan

post.swan

bananamoon

George Frideric HANDEL "Suites For Harpsichord, Nos. 1 - 4 (HWV 426-429)"
J.S. BACH "The Well-Tempered Clavier II: Preludes And Fugues, Nos. 9 & 14 (BWV 878 & 883)"

Glenn GOULD - klawesyn

Przede wszystkim fantastyczne brzmienie klawesynu! - skrzące się "pozytywkowymi nakładańcami", kolorowe, różnorodne.
Gelnn Gould "bawi się" niuansami barwy, baaa, eksperymentuje, preparuje...a jednocześnie podąża ścieżką karkołomnej, wyszukanej koncepcji - raz wolnej, dokładnej, raz szybkiej, opętańczo galopującej - zawsze czytelnej, perfekcyjnej w amplitudzie wybrzmienia.
Emocje jakby w pół kroku za perfekcyjną, szaloną techniką - nieomylną niczym mechanizm z zaświatów.
Bach bardziej skupiony, cyzelowany, z uduchowionym przekazem (wcześniejsze nagrania mono).

bananamoon

Ludwig Van BEETHOVEN "Piano Sonata No. 24, Op. 78, A Therese / Piano Sonata No. 29, Op. 106, Hammerklavier"

Glenn GOULD - fortepian

Trudno mi opisać tę muzykę; o ile jeszcze zwięzłą sonatę "A Therese" odbieram jako bogatą rytmicznie i harmonicznie, niezwykle popisową kompozycję, o tyle z "Hammerklavier" mam poważny problem opisowy.
"Hammerklavier" - wydawać by się mogło, że to rozwodniona, mało zajmujący sonata, zbudowana z "posklejanych fragmentów" nijak pasujących do siebie.
W pobieżnym słuchaniu może sprawiać wrażenie...nudnej, niczym się niewyróżniającej
Jednak przy uważnym odsłuchu okazuje się, że to b. wciągający utwór - trudny, rozbudowany, wielowątkowy, trzymający w napięciu.
Jest w tej muzyce jeszcze coś - coś, czego nie potrafię nazwać.
A interpretacja? - b. poważna, skupiona, rzekłbym "betowenowska".

dong

Hammerklavier była jedną z ostatnich sonat Beethovena, jakie poznałem - choć wcześniej się już o niej sporo naczytałem.

W pierwszym zetknięciu mnie rozczarowała - wydała mi się zaskakująco nijaka i "lekka" - w odniesieniu do nadzwyczaj wygórowanych oczekiwań i w porównaniu ze znanymi mi już od dłuższego czasu trzema ostatnimi sonatami.
Musiało minąć sporo lat, zanim "nauczyłem się" ją doceniać.

Interpretacji Goulda też już dawno nie słuchałem - on zdaje się, dość mocno ją "kondensuje" treściowo.

dong

bananamoon

Joseph HAYDN "Piano Sonatas, HOB. XVI: Nos. 42, 48, 49, 50, 51, 52"

Glenn GOULD - fortepian

Jeśli ktoś osłuchał się z tymi po dwakroć późnymi sonatami, może nieprzewidywalnie zareagować na alternatywne wykonanie autorstwa Glenna Goulda; może też krzyknąć - łał!
Zdaje się, że koncepcją interpretacji jest tutaj brak koncepcji - ale nie takiej nieprzemyślanej, lecz tak przygotowanej, by sprawiała wrażenie "nieobecnego nakładu pracy" - podwójne przeciwieństwo, które jednak znosi wszelakie tarcia i opory.
Wszystko jest na swoim miejscu - oto idealne wybrzmienia, proporcje intonacyjne, brak mielizn narracyjnych, zero smęcenia, nie wspominając o nachalnym waleniu w klawiaturę.
Niesamowite jak wśród tego "nawału informacji kompozytorskiej", percepcja ciszy czytelnie wypełnia i skleja przekaz - jak dużo miejsca na ciszę, jak dużo czasu na zastanowienie, na wybrzmienie, na współgranie w jednym.
A kompozycje? - perfekcyjnie determinują emocje oraz formę interpretacji, oto bowiem na drugim dysku (Sonaty 50, 51, 52), muzyka skrzy się śpiewnością, lekkością, baaa – romantycznością.
Kapitalna porcja niebanalnej muzyki (!) z kapitalnym zamysłem interpretatorskim (!) - nie tylko na niedzielne popołudnie...