MUZYKA 3-CIEGO UCHA

dong

Semplice to pasjonująca kompozycja... chyba moje ulubione nagranie spośród "schyłkowych" programów tria. Więcej, gdy przyjdzie pora na prezentację. Smile

W międzyczasie udało mi się dotrzeć do albumu Encores i wyjaśnić zamieszanie wokół tajemniczej suity CON FUOCO. Za dezinformację odpowiedzialny jest zresztą w tym przypadku wydawca (Leo), który otrzymał, jak to zwykle bywało, nieopisane i przemycone z Sojuza nagranie i musiał sobie z nim jakoś we własnym zakresie poradzić.

Komentarz w dołączonej wkładce życia nie ułatwia - Leo opisuje Con fuoco (ścieżki 1-6) jako części programu oryginalnie zatytułowanego Non stop (!) zazwyczaj odgrywanego jako całość bez przerw, tym razem jednak z uwagi na wyjątkowo entuzjastycznie reagującą moskiewską publiczność rozdzielonego oklaskami.

Nietypowe tytuły utworów-części suity (It's too good to be jazz, Who is afraid of Anthony Braxton, Swan cake itd.) stanowią radosną twórczość wydawcy: Since it was impossible to get in touch with the musicians it was decided to give titles to the compositions here in London and to make them both non-sensical and funny.

Tymczasem odsłuch wykazuje, że jest to po prostu kolejna rejestracja Poco-a-poco, w lekko zmienionym układzie, pochodząca z koncertu w Moskwie z 15.06.1978. Pięć pierwszych utworów zachowanego fragmentu koncertu to części Poco 3 - Poco 7 wg "wzorcowego" układu z Nowosybirska, po których następuje Poco 2, tym razem wieńczące całość.

Resztę reedycji CD wypełniają bisy z późniejszych koncertów w Leningradzie i w Berlinie Zachodnim, które nie zmieściły się na LR 108 i GY 416 (w tym dwie wersje "flagowego" Umtza-Umtza), co posłużyło za pretekst dla nadania tytułu całości albumu (Encores).

W "bloku dyskograficznym" naniosłem odpowiednie poprawki.