MUZYKA 3-CIEGO UCHA

ArtS.

Wydaje mi sie, ze tym gatunku granica miedzy nuda, a tzw. klimatem jest bardzo cienka i zawsze mi ciezko wyrokowac, po ktorej stronie znajdzie sie dana plyta lub wykonawca. Ale akurat wymienione zespoly, moze poza J&tMCh, lubie i - zwlaszcza jesienia - czesto poruszaja moje czule struny.

pjerry

Iron & Wine- The Sheperd's Dog

Bardzo mi sie podoba - chyba nawet bardziej niż ostatnio Wilco. Nawet słuchając pierwszy raz I&W miałem pewne obawy bo płyta spodobała się od razu i bałem się że urok szybko minie ale nie. Słucham jej często i nie na jeszcze śladu znużenia. Tak więc dzięki Artur za tą propozycję i polecam się na przyszłość

Ostatni Wilco - koncepcja płyty bardzo mi odpowiada, właściwie jest to chyba to czego oczekiwałem. Ale jest chyba troszkę słabszych utworów (Shake It Off?) , zobaczymy dalej bo na razie jestem po pierwszym przesłuchaniu

ArtS.

Ja I&W uwielbiam, czego sie facet tknie, przemienia sie w zloto. Dwie poprzednie plyty, choc nieco bardziej surowe, rowniez mi sie podobaja i jego wspolpraca z Calexico takoz.

Natomiast to, czego Ty sie obawiales w stosunku do "Shepherd's Dog", mnie spotkalo wlasnie z ostatnim Wilco - ladna plyta, taka bardzo 'easy listening'... ze az nic po sobie nie pozostawia.

pjerry

ArtS.

pjerry

Charles Mingus tylko nie wiem dokładnie co. Ziggy dał mi kilkanaście utworów. W każdym razie Ziggy - dwa pierwsze kawałki czyli "Better Get Hit in Yo' Soul" oraz "Haitian Fight Song" juz chyba ostatecznie przełamały mój ambiwalentny stosunek do jazzu.
Uwielbiam jazz
I poproszę o całą płytę (lub dwie)

ArtS.

To chyba jakas skladanka... a przynajmniej ja znam te dwa utwory z roznych plyt Mingusa. Choc u niego kompozycje sie powtarzaly czesto, wiec pewnosci nie mam - moga gdzies razem wystepowac. Tak czy inaczej, warto go sluchac, bo facet mial niesamowity talent do pisania jazzowych kawalkow.

Ja ostatnio mam faze na pianistow, ktora zaowocowala powrotem do kilku ulubionych plyt Cecila Taylora, jak "Conquistador" czy "Nefretiti..." oraz zapoznaniem sie z czescia katalogu firmowanego nazwiskiem Matthew Shippa. Dotychczas, jako lidera, znalem go tylko z "Nu Bop", ale na szczescie okazuje sie, ze ma kilka ciekawszych plyt na koncie!

zyfri

pjerry

Mingusa "męczę" od dwóch tygodni i nie mam dosyć. Co mnie urzekło (w skrócie)
- świetne tematy melodyczne
- gra zespołowe
- oszczedne i przemyślane partie solowe

W sumie jest to zupełnie inne granie, które zawsze kojarzyło mi się z jazzem. Zdecydowana przewaga grania bigbendowego. No i melodyka, która często jest w jazzie była traktowana po macoszemu. Nie lubię kiedy słuchając niektórych wykonawców ma się wrażenie, że temat zostaje wymyślony i odegrany na kolanie po to tylko, żeby można było wreszcie przejść do części improwizowanej.

zyfri

pjerry

ArtS.

Jesiennie i transowo:

Mazzy Star - So Tonight That I Might See
Elysian Fields - Queen of the Meadow

mniam, mniam Very Happy

grey · rozkręcam się Dołączył: 03 Mar 2007 Posty: 43 Przeczytał: 0 tematów

To Kill a Petty Bourgeoisie - niby pop ale według mnie bardzo innowacyjny ...taka mieszanka dronowego minimalismu, kobiecych wokali oraz noisu

pjerry

Bardzo mi się ostatnio podoba taka płyta
Twillight Singers - Twillight As Played..
Nie wiem zupełnie co to za kapela, ale od czego mamy Pana Gugla

Czy ktoś zna, ma lub może coś powiedzieć o tym zespole Philharmonie? Szczegóknie interesuje mnie płyta "Le Dernier ot"
Spodobał mi się fragment, który posłuchałem tutaj:
[link widoczny dla zalogowanych]

pjerry

ArtS.

pjerry

Ponad 10, a więc może 11 może 12 a może 13.

Twillight Singers jednak świetni - słucham właśnie drugi raz. Szukając czegoś o zespole znalazłem ich recenzję na Porcysiu , wysoka ocena 8.6/10
Czyżbym jednak znał się na muzyce?

ArtS.

Twilight Singers swego czasu na m@pl'u Malkav mocno promowal, zreszta chyba wspolnie z h.k., wiec apogletow tej grupy daleko szukac nie musisz. Ja kiedys sluchalem jednej plyty, ale jakos nie zaskoczyla... moze powinienem znowy sprobowac, skoro kolejna osoba chwali?

A gra: Ned Rothenberg's Sync with Strings - Inner Diaspora (Tzadik, 2007)
Bardzo fajna plyta, duzo przystepniejsza niz wiele innych wystapien Rothenberga. Udzial sekcji smyczkowej Feldman/Friedlander dosc mocno upodabnia calosc do Bar Kokhba Sextet, ale zarazem znaczace wykorzystanie tabli i sposob aranzacji odrozniaja album od typowego 'tzadikowego' grania (nieco odrozniaja, bo to jednak charakterystyczny klimat dla tej wytworni). No i swietna gra Rothenberga, ktory nalezy do grona moich ulubionych saksofonistow (czesto siega tez po shakuhachi i klarnety).

pjerry

pjerry

Iron & Wine- The Sheperd's Dog zjechałem już do szczętu i brak mi słów
Płyta jest po prostu doskonała. W dodatku im więcej jej słucham tym bardziej mi się podoba.
Artur, czy poprzednie krążki są równie dobre? Na Porcysiu piszą, że tak

ArtS.

Sam Bean z Iron & Wine to ciekawy przypadek songwritera, ktory juz na poczatku wykreowal swoj wlasny styl, ale na kazdej kolejnej plycie potrafil go wzbogacic, rozbudowac, pokazac z nieco innej strony. Dlatego fajnie sie sledzi droge, ktora przebyl, od nagranego wlasciwie w pojedynke w domu "Creek Drank the Cradle", przez nieco bardziej rozbudowany "Our Endless Numbered Days", po "The Shepherd's Dog", na ktorym po raz pierwszy pojawia sie pelen zespol. Przy czym kazdy album jest rzeczywiscie rownie dobry; ja np. poznalem najbardziej surowy debiut dopiero w tym roku i mimo oszczednej instrumentacji i niedoskonalego brzmienia slucha mi sie go rownie dobrze, co pozostalych.

ArtS.

Ja natomiast sie zachwycam (nadal, ale teraz z oryginala) plyta Declared Enemy "Salute to 100001 Stars - A Tribute to Jean Genet". To projekt Matthew Shippa z Sabirem Mateenem, Williamem Parkerem i Gerardem Cleaverem. Jako gosc specjalny wystepuje francuski aktor - Denis Lavant, ktory w dwoch najdluzszych utworach (stanowiacych razem jakies 50% czasu trwania plyty) czyta fragmenty prozy Geneta. Polaczenie dramatycznej deklamacji z improwizacjami muzykow daje porazajacy efekt. Calosc jest pelna niepokoju, smutku, dekadencka... doskonale oddaje klimat pisarstwa Geneta. Zaryzykowalbym nawet stwierdzenie, ze to najlepszy mariaz jazzu z literatura/slowem mowionym jaki slyszalem.

pjerry

U mnie króluja na przemian dwie rzeczy

Trzy-pack Boba Dylana, na razie najwięcej słucham pierwszej płyty (czyli staroci). I co tu dużo mówić, Piękne to. Trochę śmieszne, że dopiero teraz słucham Dylana

Mr Bungle - California.
Lubię kiedy wrzuca się do worka wszystko i wychodzi z tego taka oryginalna rzecz . Zawsze zresztą lubiłem zabawę różnymi stylami (np. tym urzekł mnie w dzieciństwie Queen)
W przypadku tej płyty polega to na tym, że chyba mało kto potrafił by coś takiego nagrac (tak myślę). Wokal genialny, aranżacja, pomysł, warsztat, wykonanie. To wszystko co decyduje, ze z ogranych elementów można stworzyć nowa i interesująca jakość
Należy się 8/10. Zostawiam sobie minimum bezpieczeństwa bo niewykluczone, że płyta jeszcze bardziej zyska z kolejnymi przesłuchaniami

Salty Swift

AN ANTHOLOGY OF NOISE & ELECTRONIC MUSIC VOL. 5 - fifth a-chronology 1920-2007

Rarities from Bob Hite vaults - UWIELBIAM!!! Polecam goraco!

ArtS.

Kilka plyt, ktore moglyby trafic do mojego podsumowania ad2007, gdybym uslyszal je na czas:

The Core "Office Essentials" - powrocili do formuly akustycznego kwartetu, w ktorej sprawdzaja sie najlepiej: mocny, zwarty, pelen energii post-coltrane'owy jazz.

Boxcutter "Glyphic" - mowia na to dubstep, dla mnie to po prostu dobra elektronika, ze zlozonymi rytmami, ciekawymi aranzacjami, roznorodnymi brzmieniami i fajna atmosfera.

The Rempis Percussion Quartet "Hunters-Gatherers" - wczesniej przegapialem tworczosc tego saksofonisty z V5 i to byl blad, bo jego projekt z dwoma perskusjami to kawal solidnego jazzowego grania.

post.swan · Wysłany: Śro 11:08, 12 Mar 2008 Temat postu:

BAUHAUS - Go Away White - 2008
Come back pana Murphy i spółki. Średnio udany, choć brzmieniowo zachowują ciągłość. Stylistycznie płyta jest wypośrodkowana, jeśli wziąć pod uwagę ich stare dokonania. I dlatego właśnie jest nijaka, przeciętna. Brak drapieżności charakterystycznej dla debiutu, no a z drugiej strony niewiele "rozwojowych" pomysłów a la The Sky's Gone Out, czy Burning From The Inside. Zadziwił mnie wokal Petera Murphy - taki sam jak przed laty!

ArtS. · Wysłany: Sob 22:27, 15 Mar 2008 Temat postu:

NICOLE MITCHELL "Black Unstoppable" (2007)

Jak tu pisalem w innym watku, muzyke Nicole Mitchell odkrylem w zeszlym roku i prawdopodobnie byla to moja najjasniejsza jazzowa iluminacja od dlugiego czasu. Najnowsza plyta jej flagowego projektu - Black Earth Ensemble - dotarla do mnie z opoznieniem, ale cieszy me uszy juz od miesiaca. Tradycyjnie Nicole serwuje tu bardzo eklektyczna mieszanke post-aacmowego jazzu z soulem, bluesem, rockiem czy world music. Momenty bardzo melodyjne i przystepne mieszaja sie z kakofonicznymi erupcjami dzwiekow; calosc bardzo gesta, niesamowicie zaaranzowana, pelna swietnych dialogow miedzy instrumentami. Jak zwykle tez zmianie ulegl sklad: znacznie mniej jest fortepianu za to pojawia sie wiecej strunowcow: gitara Jeffa Parkera (Tortoise) i wiolonczela Tomeki Reid. Generalnie rzecz biorac, polecam.

post.swan

John Coltrane - Coltrane -1962 (deluxe edition)

Dawno nie słuchałem Trane'a, dlatego też z wielką przyjemnością wyhaczyłem to 2-płytowe wydanie Impulsu. 5 wersji Tunji, 2 x Impressions, 2 x Miles Mode ... i mimo to, ani krzty monotonii. Lekkość gry lidera po raz kolejny utwierdza mnie w przekonaniu o jego geniuszu, hmm ... wręcz "boskości". Chyba znów wsiąknę na dłużej w jego twórczość. A przyczynili się do tego jego polscy naśladowcy, a mianowicie dwa zespoły Tymona: Miłość oraz Tymański Yass Ensemble, których to słuchałem tydzień wcześniej.