MUZYKA 3-CIEGO UCHA

post.swan · Wysłany: Wto 10:55, 20 Mar 2007 Temat postu:

To, że nasze gusta i upodobania się różnią jest od dawna oczywiste. Nie pojmuję zatem dlaczego piszesz: Niemożliwe

W temacie:
JANE'S ADDICTION - Nothing's Shocking
Muzycznie - majstersztyk, otoczka koncertów i zachowanie tych panów NIECO kontrowersyjne, ale przekaz jakiś w tym jest.

djmis · Wysłany: Wto 12:00, 20 Mar 2007 Temat postu:

Greggery Peccary · Wysłany: Wto 12:32, 20 Mar 2007 Temat postu:

Pat Metheny, Jack DeJohnette, Herbie Hancock & Dave Holland - Parallel Realities Live

Wyborny koncert! Pochodzi z festiwalu The Mellon Jazz Festival in Philadelphia (1990). Jest to część trasy koncertowej promującej płytę Jacka "Parallel Realities".

P.S. To, że gusta się różnią, to chyba nie jest źle? Przynajmniej jest pole do wymiany doświadczeń, a nie wzajemne lizanie sobie ... nie napiszę czego Wink

Tomkiewicz · Wysłany: Wto 14:18, 20 Mar 2007 Temat postu:

Miś -kapitalna i wyjątkowo celna uwaga, gdy pisałeś , że prog-metal rozwinął formułę "trash". Dokładnie tak chyba jest.
Prog-metal nie leży w kręgu mych zainteresowań. Naprawdę próbowałem. Za to o wiele lepiej znoszę trash. Wolę taki "Among The Living" niż przekombinowany Dream Theater.
Nie twierdzę przy okazji, że WSZYSTKO jest be, lecz zaznaczam tendencję, a ta zmierza w kierunku znaku minus przy prog-metalu. W ogóle te nazwy, działy, podgrupy i podgatunki - to dobre, ale przy okazji zoologii, a ta - przynajmniej dla mnie - jest o wiele ciekawsza niż "progowy" metal.

ps: Ostatnio przeglądałem fragmenty koncertów Vai'a. Staram się nie podchodzić personalnie do muzyków, ale w tym przypadku nie potrafię inaczej. To cyrkowiec, kabotyn i pozer ! Ten wiatr z dmuchawy, to strzelanie oczkami do widzów i teatralne gesty kończynami.
Jest barrrdzo sprawnym muzykiem, lecz fatalnym kompozytorem. Gra muzykę dla muzyków (gitarzystów). Gdy tworzył "Flex-Able" wyraźnie pod wpływem Zappy - mógł pójść właściwą drogą. Tyle, że to taki egocentryk do potęgi, który przeświadczony o w boskości swej osoby , nie jest w stanie wyleźć poza (jak ja lubię to słowo) onanizm gitarowy. Nagromadzenie tylu różnych skali, dźwięków w jednym nagraniu, a prawie wszystko to bez składu i ładu. Kiedyś tego rodzaju fajerwerki bawiły moje zmysły, teraz wywołują żenadę i zakłopotanie.

Greggery Peccary · Wysłany: Wto 15:16, 20 Mar 2007 Temat postu:

Damien Rice - 9 (2006)

pjerry · Wysłany: Wto 21:19, 20 Mar 2007 Temat postu:

ArtS. · Wysłany: Wto 21:20, 20 Mar 2007 Temat postu:

pjerry · Wysłany: Wto 21:26, 20 Mar 2007 Temat postu:

Tomkiewicz · Wysłany: Wto 21:36, 20 Mar 2007 Temat postu:

Gdybym miał z 800 lat życia w kwiecie wieku zapewnione, może wówczas użyłbym trzeciego ucha - bo takiego trzeba - by rozpocząć mozolenie się nad znajdywaniem wrażeń w tego rodzaju materiale (Furtado, Minoque itp)

Co dokładnie odczuwacie słuchając Madonny, Kylie czy Nelly ? Czy wystarczy akceptacja, czy potrzebne jest znużenie czymś wartościowym ? Czy muzyka bez większych wartości może stać sie wartością, gdy słucha jej maniak jazzu czy rocka ? Czy można smakować taki mainstream ?
Czy świetna produkcja legitymuje braki w talencie ? Czy talent sceniczny tych wszystkich kobiet może rekompensować inne braki ?

Greggery Peccary · Wysłany: Wto 23:04, 20 Mar 2007 Temat postu:

Damien Rice - O

Bardzo ciekawy chłopak z gitarą, trubadur, poeta, kompozytor, pieśniarz ...
Tworzy muzykę bardzo osobistą, smutną, nostalgiczną. Debiut, ale bardzo dojrzały.

P.S. Widzisz Tomku, kawior z szampanem może się znudzić. Niekiedy kaszanka z grilla i piwo smakują wybornie, i nie zamienię ich na nic innego. Podobnie jest z muzyką. Dobry pop potrafi być bardzo przyjemny i "wartościowy". Chociaż raczej muzyki nie traktuję w kategoriach wartości, ale przyjemności.

pjerry · Wysłany: Wto 23:34, 20 Mar 2007 Temat postu:

Błażej · Wysłany: Śro 10:22, 21 Mar 2007 Temat postu:

Czyli problem leży w poziomie wykonawczym a nie w gatunku muzyki. Nawet w nieszczęsnym progmetalu zdarzają się perełki, tyle że nie potrafimy do nich dotrzeć bo zdarzają się za rzadko albo np. za oceanem.

Electric Outlet - On!
"funkująca sekcja rytmiczna drze do przodu jak, PiS do władzy" - to z recenzji Wojtka na Caladanie, fusion, z reguły szybki i melodyjny

djmis · Wysłany: Śro 11:48, 21 Mar 2007 Temat postu:

h.k. · Wysłany: Śro 13:36, 21 Mar 2007 Temat postu:

>Jest kilka zespołów, które w komponowaniu pop-owych piosenek >osiągnęły poziom niedościgniony jak np. Abba czy E.L.O.

A słyszałeś Jerry Fleetwood Mac - Rumours?

NP: The Supremes - The Ultimate Collection * * * * *

Tomkiewicz · Wysłany: Śro 17:53, 21 Mar 2007 Temat postu:

Czy poza recenzowaniem i proponowaniem swoich typów (najlepsze, co może przydarzyć się na forum) istnieje jakiś sens pisania o muzyce ?

Greggery Peccary · Wysłany: Śro 20:02, 21 Mar 2007 Temat postu:

Ładna okładka?

Kolejna płyta zawierająca same sola gitarowe z koncertów z 4 lat. W tym, 2 sola gra syn Dweezil.

djmis · Wysłany: Śro 21:28, 21 Mar 2007 Temat postu:

Greggery Peccary · Wysłany: Czw 10:19, 22 Mar 2007 Temat postu:

A poza tym zupełnie odbiega od konwencji poprzednich okładek płyt Zappy. Gdyby żył, nie miałaby u Niego szans Smile

djmis · Wysłany: Czw 12:24, 22 Mar 2007 Temat postu:

Fakt. Tyle płyt Zappy - a o żadnej okładce nie można powiedzieć że jest ładna. Podobnie ma chyba Cecil Taylor - też wszystkie okropne. I Tim Berne w zasadzie również.

Greggery Peccary · Wysłany: Czw 13:34, 22 Mar 2007 Temat postu:

Shut Up 'N Play Yer Guitar

Uwielbiam ten album. 3CD fenomenalnych solówek gitarowych!

djmis · Wysłany: Czw 14:34, 22 Mar 2007 Temat postu:

No tak, tylko czy granie za każdym razem tej samej solówki w zupełnie inny sposób, świadczy o mistrzostwie czy o dyletantyźmie.
Rolling Eyes

Tomkiewicz · Wysłany: Czw 17:42, 22 Mar 2007 Temat postu:

Swego czasu w jednym z wywiadów , określono Zappę jako wirtuoza gitary elektrycznej. Franek odparł, że nie jest wizrtuozem. "Wirtuoz potrafi zagrać wszystko, ja nie potrafię ".
Ponadto, ten wielki Artysta powiedział też, a to mi utkwiło na zawsze - że wybrał właśnie ten instrument ze wzgledu na jego bluźniercze brzmienie. Myśle, że w odróznieniu od onanistów wiośłanych, Zappa potrafił za pomoca "pozornie" niedbałej gry, wyrażać kupę emocji. Czego nie zdarzyło mu się powiedzieć, byc może wywrzeszczał gitarą ?

ps: W przedziwny sposób uderzał kostką po strunach.

jarkkkoo · Wysłany: Czw 19:06, 22 Mar 2007 Temat postu:

O. To jest temat, ktory mnie ostatnio bardzo gnebi, dziekuje Tomku .. Wirtuozeria vs prawda_w_muzyce.. I co to drugie ma niby znaczyć.. Najglebsza mozliwosc wyrazenia siebie przez dzieło? Pewien francuski malarz kotów powiedział, że artysta, majacy zamiar pokazac swoje wnetrze jest w istocie pusty, powinien sie raczej skupic na wartosciach uniwersalnych. Uniwersum? Zahaczenie Zappy wiosłem o byt? To też mnie jakoś nie przekonuje. I co ma do tego wszystkiego mistrzowskie operowanie instrumentem? Co nam po tych wszystkich błyskawicznych palcach.. A matematyka przecież ma sporo do powiedzenia.. Jak dla mnie najlepszym przykładem połączenia jednego i drugiego jest Ravi Shankar. A z popu.. Murakami, tylko że to pisarz:)

Tomkiewicz · Wysłany: Czw 19:47, 22 Mar 2007 Temat postu:

Daleki jestem od przeciwstawiania wirtuozerii emocjom.
Myśłę, że idealnie, kiedy w tym przypadku panuje harmonia.
Biegłość techniczna tylko pomaga wyartykułować uczucia. Prawdą też jest , że wielu mistrzów swego instrumentu uprawia sztukę dla sztuki.
Dla przykładu - wiele lat czekałem na sposobność poznania Dixie Dregs, a gdy to nastąpiło (zupełnie niedawno) z trudem mogłem przełknąć miałkość i pustkę emocjonalną tej muzyki. To nawet nie była przednia zabawa dźwiękiem - ot, barrrdzo sprawne rzemiosło i banalne kompozycje.

ArtS. · Wysłany: Czw 20:06, 22 Mar 2007 Temat postu:

Tomkiewicz · Wysłany: Czw 20:56, 22 Mar 2007 Temat postu:

Ee...tam mętna. To zbiór pytań raczej. Żadna z tego wypowiedź.
Nie dostrzegam sensu w odnoszeniu się do tego rodzaju "werbalnej mgły"

pjerry · Wysłany: Czw 22:05, 22 Mar 2007 Temat postu:

Busker · Wysłany: Czw 23:49, 22 Mar 2007 Temat postu:

Tomkiewicz · Wysłany: Pią 2:21, 23 Mar 2007 Temat postu:

Jack Bruce.

Zabawne, jak ujął fakt współpracy z Frankiem przy okazji "Apostrophe".
Oczywiście pewnie żartował, ale gadał, że jego kooperacja przy nagraniu polegała na wyartykułowaniu jednego dźwięku i zainkasowaniu za to kasy.

grey · Wysłany: Pią 7:38, 23 Mar 2007 Temat postu:

Gérard Grisey - "le noir de l'étoile"