MUZYKA 3-CIEGO UCHA

h.k.

Czas na podsumowanie tego roku w muzyce (bo w polityce to temat dla ornitologa).

Dla mnie byl wspanialy. Tyle wzruszajacych plyt, ze az ciezko w to uwierzyc. Oby kiedys zycie na jawie dorownalo temu muzycznemu... To na jawie w tym roku bylo ciezkie, naprawde ciezkie. Ale warto bylo je przezyc, chocby dla tych plyt. I dla pewnej kobiety dla ktorej na pewno warto żyć - i która pewnie czyta te slowa.

To jedziemy pierwszą trzydziestke. Będę sie powtarzal (cytował), jesli juz cos o czyms pisalem.

30. My Morning Jacket – Z

Tak nisko moze tylko dlatego, ze dopiero teraz poznalem. Plyta zaskakujaca, zwlaszcza jesli ktos slyszal wczesniejsze nagrania. Po pierwsze: falset. Po drugie: czarne rytmy. Po trzecie: melodie. Moze troche brakuje charyzmy, sily przebicia. Ale jest naprawde dobrze, bedą z nich ludzie. Jak powiedzialem kumplowi, ze dla mnie to taka radosna muzyka, to powiedzial, ze jakos dziwnie rozumiem "radość", bo to przeciez muzyka dla samobojcow...

29. Matt Elliott– Drinking Songs

Jedno zdanie, parafrazujace to, ktore kiedys pojawilo sie na temat "Tumbling Dice" Rolling Stonesow w jedynym pismie rockowym w Polsce: "ta plyta uroczo sie rozłazi..."

28. Vitalic – OK Cowboy

Francuskie techno nie jest złe. Duzo klimatu new romantic, wycyzelowane, z charakterem. I bardzo, bardzo stylowe. Ekstra.

27. Bruce Springsteen – Devils & Dust

Plyta, ktorej malo zabraklo do miana wybitnej. Wlaciwie zrozumiem kazdego, kto umiesci ją na pierwszym miejscu w rankingu. Springsteen nagral album troche 'poza czasem', bardzo osobisty, akustyczny. Diabeł, pył, krótka piłka.

26. Blood Meridian – We Almost Made It Home

To chyba najciekawsza tegoroczna propozycja stylu alt.country. Rozmarzone, gitarowe kompozycje, ladne melodie. Niby nic takiego, a trafia gdzie trzeba.

25. Stuart A. Staples - Lucky Dog Recordings

Wokalista Tindersticks poszedł solo, i dobrze. Wiecej emocji, bardziej osobiscie, minimalistycznie, 'z buta'!

24. M83 – Before The Dawn Heals Us

To jedna z tych tegorocznych plyt, ktore kreują wlasny muzyczny swiat. Najblizej jej w klimacie do Junior Boys, choc tego zęba nie ma. Futurystyczne krajobrazy wielkomiejskie, neony oslepiają mnie i showgaze.
Showgaze is not dead! Undead! Undead!

23. …Bender – …Bender

[link widoczny dla zalogowanych]

22. Vic Chesnutt – Ghetto Bells

Bardzo piekna, dojrzala plyta. Niestety troche nierowna, trzy genialne
numery i reszta "tylko" bardzo dobra. Muzycznie wyrafinowana, balladowa, z
glebokim zachrypnietym glosem Chesnutta. Mozna w tej muzyce zatonąć.
Jeden utwór - "Virginia" - powinien nosic tytul "Powstan Lordzie Vader"!

21. e.s.t. – Viaticum

Jazz/nowa/zimna fala w rozpadajacym sie domu Ushera.

Moja jazzowa płyta roku.

20. The Coral – The Invisible Invasion

"Niewidzialna Inwazja" to koncept-album. Plyta ma
wlasciwie malo wspolnego z wczesniejszymi dokonaniami zespolu, poza tym, ze
sklada sie z melodyjnych piosenek. Nie ma tu jednak juz zadnej psychodelii,
zadnych mocniejszych riffow, emocji w glosie charyzmatycznego przeciez
wokalisty. Za to jest... atmosfera grozy! Osiagnieta najprostszymi srodkami - a to
klimatycznym, mrocznym a jednoczesnie zdradliwie lekkim refrenem (w niemal
kazdym utworze!), a to odrobine za dlugo wybrzmiewajacymi organami, a to
poglosem nie tam, gdzie moznaby sie spodziewac, a to wkrecajacymi w ziemie
gitarowymi zapetlonymi motywami (ale w nieco glebszym tle, zeby morowych
potworow z pobliskich bagien nie bylo widac tak od razu...).

Najwieksze wrazenie robi na mnie wlasnie ta lekkosc, z ktora wyspiewywane są
teksty rodem z takich dziel grozy Lovecrafta, jak "Zew Cthulhu"
(nieprzypadkowo - Skelly przyznaje w wywiadach, ze to byla glowna inspiracja
dla calej plyty, poswieconej wlasnie horrorom). Kazdy utwor to mroczna
historia: o wydarzeniach z grudnia 1903 r. na wzgorzu Kill Devil, 13-tym
pietrze zapomnianego hotelu, dziwaku uduszonym na bagnach przez narratora
utworu (fantastyczne, o wiele mowiacym tytule "Something Inside Of Me"),
opuszczonym domu, w ktorym straszy...

Plyta jest bardzo oszczedna, zupelnie nie slychac, ze muzykow jest az osmiu.
Zadnego niepotrzebnego dzwieku, calosc bardzo rowna, po prostu lekka
melodyjna piosenka goni lekką melodyjną piosenke, a we wszystkich drzemią
potwory Cthulhu.

19. Spoon - Gimme Fiction

Zanim pare slow o nowej plycie Spoon, kilka mysli o Johnie Lennonie i Dianie
Ross.

Kto slyszal pierwsza "normalną" plyte Lennona? Pod tytulem Plastic Ono Band?
Album kultowy, z wielu powodow. Po pierwsze, po wielu ekscesach tym razem
Lennon wzial sie do roboty i zamiast nagrywac piski wydawane przez Yoko Ono
i siebie (to byly pierwsze wydawnictwa Lennona po rozpadzie Bitli), stworzyl
muzyczne arcydzielo. Wlasciwie nawet jak sie tej plyty nie lubi (a latwo sie
do niej zrazic), szacun pozostaje.

Dlaczego to album az tak wyjatkowy? Wypelniaja go niesmiertelne melodie, sam
Lennon w swietnej formie, kompozycje perfekcyjne, bezbledna dramaturgia
plyty, teksty-protest songi, atak na wszystkich poza Yoko - od Bitli po Boga
i tak dalej (to najbardziej depresyjna plyta w dorobku Bitli i calej muzyki
XX wieku...). Ale przede wszystkim porazajace wrazenie wywoluje produkcja.
To jedna z kilku najlepiej wyprodukowanych plyt, jakie kiedykolwiek
slyszalem. Brzmienie absolutnie nie do podrobienia. I nie chodzi wcale o
jakies bogactwo, kolorystyke itd. - wrecz odwrotnie! Na pierwszy rzut ucha
plyta jest ascetyczna jak sw. Franciszek z Asyzu. Monotonna, sucha,
jednobarwna, jak z klasztoru o surowej regule - calosc otwiera zreszta bicie
dzwonow. Lennon ma zdarty glos i raz krzyczy, raz deklamuje. Perkusja brzmi
poteznie i prymitywnie. Pianino - dosc czesty tutaj gosc - wykorzystano
rowniez w typowo "perkusyjny" sposob.

Kazdy, kto interesowal sie muzyką lat 60. najwiekszy szok przezyl natomiast
w momencie sprawdzenia, kto tej produkcji sie podjal. Otoz sam Phil Spector,
uwazany za tworce "sciany dzwieku", jeden z najslynniejszych i najbardziej
kontrowersyjnych producentow swiata, ktorego znakiem firmowym byl straszliwy
wrecz przerost formy nad trescią. Zniszczyl wielu wykonawcow i czesto nie da
sie sluchac tych jego wszystkich wybujalych patetycznych orkiestracji,
nabicia efektami, niekonczacych sie dalszych planow i nienormalnie
zageszczonej aranzacji. Okreslenie "sciana dzwieku" bylo wyjatkowo trafne.
Tymczasem pierwszą plyte Lennona wyprodukowal calkowicie odwrotnie niz
wszystko do tamtej pory, stawiajac na brzmienie perfekcyjnie ascetyczne i
oszczedne. Efekt jest porazajacy. Wieeeeelu staralo sie potem to powtorzyc
(glownie punkowcy i nowofalowcy), nikomu sie nie udalo. Az do tego roku.

Diana Ross i The Supremes to jedna z najpopularniejszych wizytowek Motown,
zenska soulowa grupa wokalna. Z czasem pomysl na kompozycje i aranzacje spod
znaku Supremes stal sie bardzo charakterystyczny: szybki rytm wysuniety
przed inne motywy i tylko melodia wokalna uzupelnia rozpedzony
soulowo-funkujacy feeling. Przy czym partie wokalne zwykle byly dosc
"zimne", az chcialoby sie krzyknac: wiecej duszy! Przeboje Supremes wciagaly
jednak bez reszty (poza balladami, ktore uczcijmy chwilą ciszy)...

Nowa plyta Spoon, "Gimme Fiction", to wlasnie - wydawaloby sie, ze
niemozliwe - polaczenie The Supremes i Lennona/Plastic Ono Band. Na pewno
najbardziej oryginalna plyta roku. Brzmienie ascetyczne (klasztornych
dzwonow tylko brakuje), z wysunietą zarazliwie funkową perkusją (numer
przedostatni, They Never Got You, to Supremes zywcem), ostrym
charyzmatycznym glosem lidera grupy. Porywajaca monotonia...

Co jeszcze? Mnostwo fantastycznie ubarwiajacych plyte efektow (jak burza na
poczatku They Never Got You, wykorzystanie niecodziennych instrumentow),
znakomita klujaca w oczy okladka, murowany kandydat na przeboj roku (I Turn
My Camera On)... Czego trzeba wiecej???

18. Yann Tiersen – Les Retrouvailles

Przede wszystkim w muzyce Tiersena nie ma juz tyle
ciepla. Od momentu, kiedy zaczal nagrywac z Shannon Wright, cos sie w jego
stylu zmienilo, cos pękło. Szkoda.

Przechodzac od ogolu do szczegolu, to oczywiscie swietna plyta. Dwie
piosenki, ktore wyroznia Igor: A Secret Place i Mary, są przepiekne.
Zwlaszcza ten pierwszy zachwyca melodią, refrenem, wykonaniem Staplesa (tak
przebojowy nigdy w Tindersticks nie byl). Z kolei Mary to Liz Frazer w
zyciowej formie - czego trzeba wiecej?

Nie moge do konca przekonac sie do pierwszej polowy plyty, tak do nr 7
(Secret Place). Wlasnie czegos tam brakuje (moze melodii? na pewno ciepla).
Za to w drugiej czesci Tiersen mocno juz wciaga do swojego nowego swiata:
wspomniane dwa rewelacyjne hiciory, nareszcie fortepianowe melodyjne
miniatury, i trzy miazdzace instrumentale, jakich juz dawno u niego nie
slyszalem. Najpierw Boulange, prosty riff gitary elektrycznej i cięte
skrzypce. Cios! Dalej sliczny katarynkowy numer tytulowy.
I w koncu, na final, to, na co czekalem od debiutu Tiersena.Transowy, mocny
motyw z Bauhausowo-Siostrzanego katalogu, na ziejący grozą instrument.
Nastawcie final plyty, La Jetee, na full volume. Minuta i pozamiatane (z
walających się wszędzie szczątków death-metali).

17. Black Rebel Motorcycle Club - Howl

Rewelacyjna plyta. Juz trzecia, a nagle zmiana stylu. Wiecej czadu, choc instrumentarium ubozsze. Wiecej melodii, wiecej luzu, wiecej muzyki po prostu. Z kazdym dniem ta plyta jest wyzej w moim rankingu, pewnie za dwa tygodnie dojdzie do pierwszej dziesiatki...

I nie wierzcie tym wszystkim recenzjom, ze niby zaczeli grac alt.country itp. To dalej rock'n'roll, tylko z większym feelingiem, z ciosem. Prawdziwe sex, drugs and rock'n'roll. Plyty rewelacyjnie slucha się krojąc mięso.

16. Kaada & Patton – Romances

Utwor nr 4 kandyduje do miana Utworu Roku...

Czego trzeba do zdobycia miana kandydata?

Na powyzszym przykladzie:
1. Wciagajaca, przepiekna melodia
2. Melancholijny, posępny wstęp
3. Posępne bebny po pol-minucie
4. Jazzujący, fantastyczny rytm w drugiej minucie
5. Romantyczny fortepian
6. Tytul jak trzeba ("L'absent")
7. Dzieje sie w nim wiecej, niz podczas niektorych slawetnych 20-minutowych
suit
8. Niesamowity, romantyczny klimat
9. Czas - 3:04

I pozamiatane.

15. Nine Horses – Snow Born Sorrow

Znow: wlasny, wyczarowany muzyczny swiat, tym razem Davida Sylviana.

Aranzacja oryginalna i pomyslowa, nawet z funkującą gitarą, jazzującym saksofonem, oh yeah! Jest co odkrywac za kazdym przesluchaniem. I ten numer tytulowy - miazga...

14. Ry Cooder – Chavez Ravine

Nie od razu chwyta za serce, ale jak juz chwyci... Plyta robi wielkie
wrazenie zarowno jako calosc (aaatmosfera!!!), jak i sluchana na wyrywki
(Muy Fifi, Los Chuocos, Chinito Chinito, 3 Cool Cats, El U.F.O. Cayo... -
klasyk za klasykiem!). W tym przypadku bardzo polecam oryginal - jest
niezwykla ponad 50-stronicowa ksiazeczka, wiekszego formatu niz CD, w
kartonowym pudelku, ze swietnymi zdjeciami, opisem kazdego utworu, cala
historia (nie chce zdradzac, w najwiekszym skrocie wschodnie Los Angeles z
lat 40-tych i 50-tych + UFO) dwiema wersjami jezykowymi tekstu (w tym
przypadku to bardzo wazne, wiekszosc wcale nie jest po angielsku..., a
wokalisci niekiedy zblizaja sie do 80-tki). Plyta zjawiskowa, wypada dodac.
Chinito, chinito, chinito, monito, monito, chinito, chinito, monito, monito,
chinito, chinito!!!

13. Antony & The Johnsons – I Am A Bird Now

Feralne 13. miejsce. To oczywiscie plyta, ktora bez dwoch zdan zasluguje na 1 miejsce. Moge nawet zaryzykowac twierdzenie, ze obiektywnie to faktycznie najlepsza plyta 2005 roku. Ale subiektywnie...

O pochodzeniu Antony'ego juz bylo na liscie. New York City Underground
Brooklyn Suicide Andy Warhol Nina Simone etcetera. Z Nina Simone to sciema -
nie ma nic wspolnego z Antonym. Te porownania zachodniej prasy sa kompletnie
nietrafione (tak sie sklada, ze cos tam Niny Simone slyszalem...). Natomiast
faktycznie, glos jest troche "zenski" i na pewno dosc "czarny". I drży caly
czas. Do tego jest strasznie manieryczny. I pretensjonalny. Za to
charyzmatyczny.

Co broni te plyte?
Glos, jesli nie odrzuci Was pretensjonalizm (jestem pewien, ze wielu
odrzuci).
Melodie, calkiem ladne, ale tez bez przesady.
Stylowosc (soul pełną gębą, z dekadencką domieszką Brooklynu).
Kompozycje mocne, zwlaszcza pierwszy numer z zaskakujacym fortepianowym
czadem; a takze wspaniale zaaranzowany Fistful Of Love (wyrazny udzial Lou
Reeda, ktory nie tylko wyglasza wstepny zamroczony monolog, ale tez gra tu
na gitarze i ma duzy wplyw na aranzacje sekcji detej, tutaj naprawde
wspanialej!).
Swietny, iskrzący duet z... Boyem George'm (You Are My Sister).
Czas (35 minut).
I jedno arcydzielo.

Co obniza wartosc plyty?
Jedno arcydzielo.

Jest tu numer, ktory wyrasta zdecydowanie ponad przecietnosc (jednak) calego
albumu. I - dla mnie - stal sie juz (!) klasykiem. Nosi tytul "What Can I
Do?" i trwa 1,5 minuty. PORAŻAJĄCY. Nagle (SZOK!!!) rzeczywiscie slysze
"żywą Nine Simone". Glos wzywający tarantule do biegu po plecach sluchacza.
Zniewalajaca melodia. W 42-ej sekundzie zimna dotad fortepianowo-skrzypcowa
aranzacja pęka, glos najpierw emocjonalnie szaleje, a po chwili juz jest tak
bardzo zmeczony i pozbawiony nadziei. Niesamowite.

Dlaczego ten utwor obniza ocene Antony'ego (oprocz oczywiscie efektu sporej
nierownosci materialu)? Okazuje sie bowiem, ze to nie on zaspiewal "What Can
I Do?". A roznica miedzy tym numerem a pozostalymi jest kilku klas. I
slychac, jak duzo jeszcze Antony'emu brakuje.

Jutro biegne do sklepu szukac najnowszej plyty niejakiego Rufusa
Wainwrighta.

12. Rufus Wainwright – Want Two

Ta plyta moze czlowieka wciagnąć jak Ocean Spokojny, ale tylko pod jednym
warunkiem. Przyjecia pewnej konwencji, w dodatku na zasadzie bezwarunkowej
kapitulacji.

Dla mnie jest to rzecz jakby z innego swiata. Plyta nie ma nic wspolnego z
rockiem, jazzem, alternatywą ani innymi podobnymi rejonami. Soul to tez nie
jest. Mowy nie ma o popie, jest tylko jeden potencjalnie "przebojowy"
kawalek ("The One You Love" z refrenem tak rozciagnietym, ze az "nie dla
ludzi"). Inny moglby byc hitem, tylko ze trwa prawie 9 minut. Calosc
pozornie popowa, a tak naprawde popu wredne przeciwienstwo. Moze kiedys
Rufus gral pop, ale chyba za siedmioma morzami i siedmioma gorami. Melodii
mamy bez liku, ale tak przemyslnie uzytych, ze z zadnej nie da sie zrobic
hitu - m.in. ze wzgledu na konwencje (przypominam: wymagana bezwarunkowa
kapitulacja sluchacza).

Rufus. Rufus The Baptist.
Powiekszcie okladke...
[link widoczny dla zalogowanych]

Dlaczego kapitulacja? Co to za konwencja? Patos, to malo powiedziane. To co
sie tutaj dzieje, to juz MECHA-PATOS!!! Na skrzypcach gra czasem i po 12
osob, a to tylko mala czesc zespolu, ktory stanowi wlasciwie mala orkiestra.
Gitara pojawia sie okazyjnie (podobnie jak perkusja). Podstawe stanowi
zwykle posępny fortepian. A-ha, naturalnie są jeszcze chóry.

A to wszystko to tylko mecha-patetyczne tlo dla pato-glosu Rufusa. Bardzo
mocnego, niskiego, przesiaknietego melancholią. I tak jest przez niemal calą
plyte.

Trzeba zaakceptowac jeszcze jedno: dzielo jest wyprane z emocji. Pralka
Rufusa nastawiona zostala na program "0". Rufus wyje i wyje i wyje do
ksiezyca 50 minut, caly czas sekunduje mu w tym orkiestra i fortepian, ale
ani razu nie spada kurtyna, jakby Rufus wyl do ksiezyca, ale z innej planety,
pozbawionej jakichkolwiek uczuc. Nie wiem, nie slyszalem jego wczesniejszych
plyt (z tego co czytam, sa raczej zwykle popowe), ale tutaj porownanie
nasuwa mi sie oczywiste: Joy Division, Closer. Ta beznamietna konwencja,
doprowadzona do perfekcji (glos Rufusa jest na poziomie klasycznych czarnych
spiewakow soulowych, wlaczajac Nine Simone).

Natomiast jak podpiszemy kapitulacje i zaczniemy sluchac tej plyty, nie
doszukujac sie jakichkolwiek emocji, przebojow, wymyslnych aranzacji,
podpiszemy cyrograf na mecha-patos i wrecz zaządamy go jeszcze jeszcze
jeszcze wiecej i wiecej i wiecej, to klamka zapadla. Od Rufusa nie mozna sie
wtedy bedzie uwolnic, opanowuje czlowieka jak jakas morowa zaraza. Ludzie
przestaja na ulicach poznawac. A plyta zaczyna zachwycac jak zadna inna w
tym roku. Przestaje dziwic, dlaczego Elton John i Scissor Sisters są takimi
wielkimi fanami Rufusa. Raz przyjmiemy te morderczą konwecje, to juz po nas.
Manowar zyskal powazną konkurencje, Monty Python zreszta tez (fenomenalne
chorki w utworze o znamiennym tytule "Gay Messiah", gdzie Rufus od
niechcenia i oczywiscie beznamietnie spiewa "...No it will not be me", a
zenski chor w ekstazie odpowiada: "Rufus the Baptist I be!!!"; albo
miazdzaca opowiesc o "obiedzie z Yoko Ono" w komentarzu do Old Whore's Diet,
koniecznie posluchajcie:
[link widoczny dla zalogowanych]).

Wielki mecha-final pod kolejnym znamiennym tytulem "Old Whore's Diet" (Rufus
w slowach nie przebiera, to jeden z lagodniejszych) to 9-minutowy duet z
Antonym (drugim dla mnie muzycznym i wokalnym objawieniem tego roku), ktory
rozpoczyna sie od pojedynczych dzwiekow gitary klasycznej, Rufusa wyjącego
melancholijnie niemal a capella, nastepnie wchodzi straszliwie kiczowaty
poskręcany zenski chor, a dalej... Ale moze wszystkiego nie zdradze, to
plyta (kuchnia) pelna niespodzianek.

Ciekawe, ze Kosiakowi Rufus sie nie spodobal. Ten patos musial go
przerosnac, zatopic (a przeciez Kosiak patosem zyje) - takiego oceanu mozna
faktycznie nie przetrwac, zwlaszcza jak sie na morzach zegluje. Kto mieczem
wojuje...

Wspaniala plyta, wyzwalajaca w czlowieku nieodkryte poklady wspanialego
patosu. Obiektywnie zaden 'trzezwy' recenzent nie powinien przyznac jej
wiecej niz jedną gwiazdke.

11. Gorillaz – Demon Days

Na poczatek, zerknijcie na tak wiele mowiace tytuly utworow :

- Last Living Souls - Kids With Guns - Every Planet We Reach Is Dead - All Alone- November Has Come - Demon Days...

Kto firmuje takie tytuly...?

...nie, to nie jest nowa placzliwa plyta Placebo, ani kolejny dolujacy
Mogwai, ani tradycyjnie przygnebiajacy Nick Cave, badz inny upozowany,
sztuczny przyklad "szczerych", zatopionych w jesiennej depresji
"alternatywnych" przedstawicieli rockowej sceny "niezaleznej"...

Co tu duzo pisac. W skrocie, nowa plyta Gorillaz to:

Damon Albarn odkrywający w sobie demona / kwintet skrzypcowy / hip-hop /
przepiekne soulowe solo na pianinie samego legendarnego Ike'a Turnera /
old-schoolowe electro / disco z liderem Happy Mondays na szalonym wokalu /
poezja / melancholia / romantyzm / smutek / el manana / Dusiciele / Blur /
Dzieciecy Chor z San Fernandez / londynski chor gospel nagrany w kosciele w
Canonbury, wykonujacy dwa niesamowite, klasycznie gospelowe utwory finalowe
/ MELODIE / HIT ZA HITEM / wiecej hip-hopu / wiecej piwa / punk / sam
rezyser i scenarzysta genialnego filmu Easy Rider, Dennis Hopper, recytuje
historie rodem z Twin Peaks skrzyzowanego z Zywotem Briana / i pozamiatane.

Nie zrazajcie sie okladką, nazwą zespolu, tytulami, komiksem we wkladce,
hip-hopem - to jedna z najpiekniejszych, poetyckich i
melancholijno-romantycznych plyt, jakie ostatnio slyszalem! Damon Albarn w
zyciowej formie, przebija nawet znakomity przeciez Think Tank. Hough!

10. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem

___________________________________________________________

I'm losing my edge.

I heard you have a compilation of every good song ever done by anybody.
Every great song by the Beach Boys. All the underground hits. All the Modern
Lovers tracks. I heard you have a vinyl of every Niagra record on German
import. I heard that you have a white label of every seminal Detroit techno
hit - 1985, '86, '87. I heard that you have a CD compilation of every good
'60s cut and another box set from the '70s.
___________________________________________________________

Oj, nielatwe do opisania zjawisko.

Najciekawsze, jakie zdarzylo sie na scenie nowojorskiej wieeeeeelu ostatnich
lat. Zaczelo sie w 2002 roku, kiedy to Murphy (bo LCD to oczywiscie zjawisko
jednoosobowe) zaczal wydawac swoje epokowe single, z Losing My Edge na
czele. Od tego momentu LCD wydawalo sie skazane na sukces, single robily
furore. Laczyly fantastyczne melodie z motoryka rodem z Can i Kraftwerk.
Elektronika naladowana emocjami (czyli blisko do electro-popu), a jednak to
cos calkiem oryginalnego i nowego.

Dla mnie najciekawsze i najbardziej porywajace polaczenie przeszlosci i
terazniejszosci w muzyce, jakie slyszalem od wielu lat.

Patentem Murphy'ego jest miedzy innymi rewelacyjny pomysl na rytm, takie
tworcze uzupelnienie mysli Can i Kraftwerk. Wciagajace elektroniczne beaty
zostaja zdublowane przez normalna perkusje, poteznie brzmiącą. Oczywiscie
bebny czesto graja co innego, niz podklad elektroniczny. Dramaturgia kazdego
numeru (!) budowana zgodnie z koncepcją Hicz-koka. Wszystko to bardzo
porywajace. Ale to tylko (az) jeden element!

Dodaj do tego romantyzm, nostalgie, te calą cholerną wrazliwosc poezji
spiewanej (serio, to bardzo naturalne polaczenie). Plus wielką charyzme
wokalisty, ktorego niektore partie wokalne to majstersztyk (Daft Punk Is
Playing At My House, Losing My Edge, Tribulations). Teksty sa powalajace,
oto przyklad:

[link widoczny dla zalogowanych]
____________________________________________________________

I was there in 1968.
I was there at the first Can show in Cologne.
I'm losing my edge.

To all the kids in Tokyo and Berlin.
I'm losing my edge to the art-school Brooklynites in little jackets and
borrowed nostalgia for the unremembered eighties.
____________________________________________________________

Plyta jest przebogata, tyle sie na niej dzieje, ze mozna by pisac godzinami.
Killer za killerem. To nie tylko ekspresyjne numery z miazdzacymi motywami.
Jest jeszcze przepiekna ballada o wiele mowiacym tytule Never As Tired As
When I'm Waking Up. Jest tez piekna impresja na zakonczenie, gdzie cudownie
rozbrzmiewa fortepian.
____________________________________________________________

Everybody thought I was crazy.
We all know.
I was there.
I was there.
I've never been wrong.
____________________________________________________________

Az trzy lata trzeba bylo czekac na debiut LCD Soundsystem. Warto bylo. Do
longplay'a dodana jest bonusowa plyta ze wszystkimi dotychczasowymi
singlami, w tym Losing My Edge, Beat Connection i innymi cudami. Rewelacyjny
prezent.

Co bedzie dalej? Czy zacznie sie lawina w muzycznym swiatku?
Z wywiadu z Murphym z Uncut:

"My plan is to make a musical meteor the size of the fucking moon that
radiates atomic heat as it sheds protons, that ploughs into the Pacific
Ocean killing everything in its path except a single butterfly that plays
bass like Jean Jacques Burnel from The Stranglers".

!

9. Whip - Atheist Lovesongs To God

Przepiekna, klimatyczna plyta. Taka "poza czasem". Do odkrywania za kazdym kolejnym przesluchaniem, pelna smaczkow, melodii, nieoczekiwanych zwrotow akcji. Najblizej jej do zdegenerowanego folku, 'nowej fali' potraktowanej okrutnie, bo akustycznie. Chyba zadna plyta w tym roku tak pieknie nie dojrzewała, jak własnie ta.

8. The National – Alligator

O jednym utworze z tej plyty, "Karen":

"Taka piekna ballada, jeszcze piekniejsza melodia, a zarazem w tekscie to
prawie pornografia. I przesycony jadem glos. Urocze wyznanie."

I taka jest cała plyta. Są tu kawałki, ktore mogłyby stac sie wielkimi hitami, na kazdej liscie przebojow, gdyby nie te teksty i wredne dysonanse, wprowadzane od czasu do czasu. Melodie tak wciagajace, ze ciezko odroznic refren od zwrotki.

Nowofalowy rock z krwi i kości.

7. Kate Bush – Aerial

Plyta jest wrecz genialna.

Jestem zdemolowany.

I podkreslam, ze wcale nie jestem fanem Kasi. Ot, kiedys bardzo podobal mi
sie jej debiut, kiedy to poznawalem "nową falę". Porazaly Wichrowe Wzgorza,
to jasne. Jednoczesnie oczywiscie zachwycil mnie Don't Give Up z Gabrielem.
Ale to wszystko byly jeszcze czasy podstawowki. Pozostale plyty byly juz
srednie, chociaz Hounds Of Love momentami bylo piekne of korrrrs.

Tymczasem na nowym albumie Kasia demoluje. Podzial na dwie plyty jest - na
papierze - wrecz szokujacy. Na pierwszej plycie jest muzyka, na drugiej
wlasciwie nic sie nie dzieje (ani melodii, ani kompozycji, takie pitu-pitu,
ozywiane czasem przez szybszy rytm - choc pewnie tam tez jest sporo do
odkrycia).

Na pierwszej plycie zachwyca kazdy numer, to wlasciwie zbior perelek. Kasia
nagrywala to wszystko 10 lat. I powstalo arcydzielo, nie boje sie uzyc tego
górnolotnego slowa. Stworzyla wlasny muzyczny swiat, a za cos takiego nalezy
sie * * * * * i nie ma ze boli. Ta plyta zachwyca jak Amelia. Z
najprostszych spraw, slow, dzwiekow, melodii, pomyslow pozwala sluchaczowi
przezyc to "cos". "Sztorm w basenie", ze zacytuje kluczową kwestie z jednego
z utworow.

Niby Kasia spiewa o sprawach codziennych, zwyklych, a brzmi tak niezwykle -
to chyba jest najbardziej niesamowite. Chocby seks symbolizowany przez
pralkę - genialne!!! I jeszcze w utworze rzucajacym na sluchacza urok (Mrs.
Bartolozzi).

6. Morrissey – Live At Earls Court

Najlepsza plyta Mozza solo. Obecnie nie ma wokalisty tej klasy w swiecie
muzyki rockowej. Zmiotl konkurencje. Mam wrazenie, ze Mozz jeszcze nigdy nie
spiewal tak porywajaco i 'z uczuciem', jak wlasnie teraz.

Niezwykly dobor utworow (bardzo szczegolne wyjatki z Kowalskich, prawie cala
ostatnia plyta studyjna, zaskakujace dwa covery i strony B singli,
praktycznie zadnych przebojow). I prawie kazdy numer lepszy niz w wersji
studyjnej... You Know I Couldn't Last bije na glowe wersje z Quarry, Mozz
wydaje sie bliski mordu... Te wszystkie RRRRRRRRRRRRRRRRR,
ARRRRRRGHHHHHH..., wypelniające koncert robia niesamowite wrazenie. I
cudowne wrecz zakonczenie, Last Night I Dreamt.

Moj komentarz do tego genialnego koncertu w dwoch zdaniach:

JA JESTEM BULDOŻER
W TWOIM SERCU ORZĘ!!!

5. Lao Che – Powstanie Warszawskie

Hmm, chyba juz mam swoj ulubiony polski zespol rockowy...

Wyjatkowy na polskiej scenie, pod kazdym wzgledem.

1. Wokalista, ktoremu glos nie przeszkadza.

2. Niebanalne kompozycje, ktorym nie przeszkadzaja melodie. Cudowne
melodie!!! Ta, ktora pojawia sie w "Przebiciu do Srodmiescia", to Czerwone
Gitary i Seweryn Krajewski w zyciowej formie. I o to chodzi!

3. Hip hopowe podejscie do tekstow, na najwyzszym hip hopowym poziomie
(czytaj: poetyckim!). Teksty na tej plycie robia wielkie wrazenie: autorzy
skacza od utworow XVI-wiecznych, przez Baczynskiego i sample z Sikorskiego,
do Siekiery / oh yeah! / i Chlopcow z Placu Broni!!! Do tego rzucaja miesem,
wtedy, kiedy inaczej sie nie da. I o to chodzi.

4. Myslenie o muzyce - rodowód wprost od The Clash z czasow London
Calling/Sandinisty. Nareszcie ktos tak gra, jednoczesnie oryginalnie. Bawimy
sie we wszystkie mozliwe style - od fortepianowego jazzu, przez poezje
spiewana i stary dobry Black Sabbath z garazowych czasow Paranoid w "Koncu"
z XVI-wiecznym tekstem... - do ska, rege, punku i metalu. I wszystko gra.

5. Hicior pelna geba. Nie jakas tam ladna melodia ukryta pod ciezkimi lub
"ambitnymi" dzwiekami, tylko najprawdziwszy 3-minutowy porywajacy, lekki
hicior! Nareszcie. Dla mnie "Zrzuty" to polska piosenka nie tylko roku, ale
co najmniej kilku ostatnich lat...

6. Charakter. Wreszcie slucham polskiego zespolu, ktory ma swoj wyrazisty
styl, nie oglada sie na zadne mody, ma gdzies pseudo-popisy. I nie gra
pastiszow, tylko 'swoje'.

7. Koncept-album, a bezpretensjonalny! Art-rockowcom pewnie trudno
uwierzyc... A jednak mozna.

8. I najwazniejsze: emocje, jakie bija od tej plyty. Klimat bardzo
naturalny, bez silenia sie na 'pseudo-atmosfere powstania' (wala chlopcy po
oczach, bez upiekszen), 'martyrologie' i t p . . . Pasja i pozamiatane.

Jestem zachwycony. Oczywiscie, plyta jest nierowna. Sa fragmenty
niedopracowane, nazbyt szorstkie. Czasem niepotrzebnie wydluzone. Death
metalowe porykiwania na poczatku (fatalnym przez pierwsza minute) robia
wrazenie wrecz komiczne. Ale w tym przypadku to naprawde nie ma ZADNEGO
znaczenia. Za chwile wszystko nabiera rozpedu, poezji, niesamowitej
atmosfery, szalenstwa.

Wspaniala plyta, * * * * * i nie ma, ze boli.

4. Richmond Fontaine – The Fitzgerald

[link widoczny dla zalogowanych]

3. Frank Black – Honeycomb

Po co sluchac calej masy moze i swietnych plyt z
gatunku alt.country, "klasyków", jak mozna siegnac po tegorocznego Blacka,
ktory zostawia calą stawke alt.country-ową daleko w tyle. Facet nigdy z
tym 'stylem' za duzo wspolnego nie mial (moze czasem cos z tego uslyszal),
przyjechal do Nashville, jego kumpel skrzyknal tamtejszych legendarnych muzykow
sesyjnych, zebrali sie w kilka dni, improwizujac na utworach-brudnopisach
Blacka, napisanych najczesciej kilka dni wczesniej w pokoju hotelowym...
Zupelnie obcy w tym towarzystwie i tej stylistyce, usiadl z nimi na moment,
zagral na gitarze, zaspiewal, oni "uchwycili" ten moment, w powietrzu w studiu
doszlo do malego tworczego HURAGANU i......... pozamiatane, plyta na * * * * *.

Oczywiscie, zlozylo sie na to wiele przyczyn. Black akurat bral najwiekszy
zakręt w swoim dotychczasowym zyciu (rozwód). Wracal tez jednoczesnie
do "swojego" zespolu (Pixies). Wydawalo mu sie tez, ze wlasnie stracil calą
wene tworczą. A emocje w nim wrecz kipialy. I z żoną (w trakcie rozwodu...)
zaspiewal jeden z tych utworow na plycie (technicznie zrobili to tak, ze jak go
nie bylo w studiu, to ona nagrala swoją partie wokalną, a jak on nagrywal
swoją, to jej nie bylo - nie mogli juz na siebie patrzec, ale utwor
nagrali "razem", niesamowite!). I tak dalej, opowiesci z tej sesji są
niezwykłe...

Na pierwszy rzut ucha na tej plycie niemal nie ma emocji, a za drugim
przesluchaniem juz sie je odkrywa, nie tylko te podskorne, a potem zostaje
tylko zachwyt i wielki szacun za takie skondensowanie przezyc w formie pozornie
lekkich, genialnych piosenek.

Porywająca płyta.

2. Devendra Banhart – Cripple Crow

Z czym mi sie Devendra dotad kojarzyl? Z jakims tam ciekawszym rockowym
folkiem, czy alt.country, ktorym juz prawde mowiac bylem mocno znudzony. Na
szczescie od ostatniej plyty Wilco nurt ten wlasciwie umarl, zespoly
alt.country'owe zaczely grac albo nową fale (Bonnie Prince Billy na
koncercie w Warszawie), albo soul (jak Lambchop), albo badziewie (wysoko
oceniane przez krytykow). Coraz czesciej nie dalo sie tego sluchac
(gwozdziem do trumny alt.country byla beznadziejna studyjna plyta tegoz
samego Willa Oldhama-Bonnie Prince Billy'ego, "Master And Everyone") ,
smutek doglebny mnie ogarnial.

A tu takie zaskoczenie!

Zacznijmy od recenzji "obrazkowej". Bowiem najlepsza recenzja nowej plyty
Devendry wyglada tak:
[link widoczny dla zalogowanych]

Devendra Banhart to - oczywiscie - mezczyzna, w dodatku hetero-seksualny
(chyyyba, w kazdym razie ma dziewczyne...).

Najlepsze plyty rockowe zaczyna sie od... sesji zdjeciowej! Kazdy, kto zna
zdjecia z wewnetrznych stron okladki "For Your Pleasure" Roxy Music, winien
przyznac racje (dla przykladu:
[link widoczny dla zalogowanych] ,
choc to nieco pozniejsza fotka). Devendra tez zaszalal na paru najnowszych
sesjach dla prasy, z ktorych nie da sie zapomniec dlugich rozpuszczonych
wlosow, koralikow, rozmarzonego romantycznego spojrzenia, pomaranczowych
skarpetek, gubionych bialych klapkow...

Ta plyta to przede wszystkim samba. Devendra wychowal sie w Wenezueli i to
slychac natychmiast - nie wszystkie utwory są po angielsku, oj nie... Co
jeszcze? Samba, samba i jeszcze raz samba. Taka z lekka sycylijska,
korsykanska, grecka samba... Zorba by sie pewnie zachwycil, bo przeciez
"Cripple Crow" to taka piekna katastrofa...

Juz pisalem: w jakims sensie to reinkarnacja Marca Bolana. Najlepiej slychac
to po... chorkach! Rewelacyjnych chorkach!!! Takich chorkow jak na
najnowszej plycie Devendry nie nagrywano na plytach rockowych od lat 70., a
scisle od "Slidera" T. Rexa! Chorki są rozbestwione i wredne, czyli takie,
jakie chorki zawsze powinny byc.

Niestety, w odtwarzaczu znowu: Devendra Banhart - Cripple Crow, Franz dlugo
nie wytrzymal dlugowlosej konkurencji. I te melodie, psychodelia (czytaj:
lekka dekonstrukcja pozytywizmu muzycznego, przejawiająca sie w normatywnej
koncepcji rachunku nieprawdopodobienstwa), monty-pythonowska aranzacja,
kompozycja wenezuelska, ech...

Jest noc, dochodzi pierwsza. Za chwile zacznie sie numer 13, "Inaniel". Nie
slyszalem w tym roku piekniejszej ballady. Zaczyna lekko uroczy gitarowy,
akustyczny motyw. Za chwile dolacza przepieknie, poruszajaco, wiolonczela.
Po czym spiewa juz Devendra po portugalsku (albo hiszpansku, kto go motyla
noga wie) tak zarazliwą, cudowną melodię, ze tylko ksiezyca za oknem
brakuje. I powtarza, cedzi to slowo, imię jak sądzę: "Inaniel", "Inaniel",
"Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", "Inaniel", ......
A to nie koniec, jeszcze zupelnie niesamowita zenska wokaliza,
wybrzmiewajaca wiolonczela... Ech...!

Dobra, wracamy do sedna. Jak juz pisalem wczesniej, to przeciez zrzyna z
Bolana. T. Rexem smierdzi na odleglosc. Ale jakie to ma znaczenie??? Plyty
slucha sie rewelacyjnie, mam nadzieje, ze Marc w zaswiatach tez to slyszy i
sie cieszy...

Po "Inaniel" nadchodzi "Hey Mama Wolf". I jak tytul zobowiazuje, wyją wilki,
a w lasach pelno zwierza. Devendra wedruje po puszczy niczym Czerwony
Kapturek, podspiewuje sobie tę melodię (nie, nie uwolnie sie od niej w tym
roku), przeskakuje polana, rzuca szyszkami w sęki... Jak wypadne niedlugo na
wypad do lasu kabackiego, mam juz naczelną piosenke trapersko-kapturkową!

Zwykle tak na koniec roku okazuje sie, ze za najlepszą plyte roku uznaję
jakies smęty, klimatyczne, zamglone smuty itp. Tymczasem - nareszcie! - w
tym roku wyszla plyta fantastycznie wpadajaca w ucho, nabita hiciorami, a
jednoczesnie tak radosna i pelna zycia, ze nie mozna sie jej oprzec! Wielu
znajomych narzeka ostatnimi czasy na wspolczesna muzyke - nieslusznie!
Dopoki powstaja takie plyty, po prostu chce sie zyc.

____________________________________________________________________

1. Bettye LaVette – I’ve Got My Own Hell To Raise

Babsko jest czarne jak diabeł. Śpiewa soul, blues i inne style w smole kąpane. Jest juz dobrze po szescdziesiątce, slawe ma juz dawno za sobą. I doszlo najwyrazniej do wniosku, ze przed smiercią ma cos swiatu do powiedzenia. Zebralo elektryczny, energetyczny sklad. Wzielo ten mikrofon do reki i wypluło, wyrzucilo z siebie wszystkie emocje nagromadzone przez ostatnie 30 lat.

I wygrało.

--

michal

naheis

Ja kurczę nie wiem czy potrafię zrobić zestawienie tego typu. Dla mnie "nowa płyta" to także rzeczy, które po prostu po raz pierwszy poznaję. I dlatego większym objawieniem niż najnowsze wydawnictwa były dla mnie w tym roku np. płyty z pierwszej połowy lat 70, które nagrywały odsunięte w cień MC5 i The Stooges inne zespoły z Detroit. Ale na czasoprzestrzenne koordynanty i konteksty muzyki jak widać zawsze zwracam uwagę i taką listę wysmażę. Będą to jednak nie tyle płyty roku w sensie np. 10 najlepszych z 100 przesłuchanych, ale po prostu te, których słuchałem, a były w ciągu tych ostatnich 12 miesięcy wydane. Tylko że zrobię to... ...za parę godzin...

naheis

Kurde, sprawdziłem czego słuchałem z płyt wydanych w 2005 roku i wyszło mi 51 pozycji nie licząc nowego boxu Nirvany, który równie jak większość z dokonań zespołu jest miałki. Dziś albo jutro napiszę coś krótko o tych płytach, zaś teraz przedstawiam 2005 Holiday Buying Guide z działki Indie Rock, jaki przedstawiło All Music. Może komuś pomoże w wyborze muzycznego prezentu. Mi osobiście te nazwy w 99% nic nie mówią..., ale zauważmy, że niektóre z nich pojawiają się w EXTRA wykazie, jaki nam przygotował h.k.:

zyfri

Chłopaki,

zakatujecie mnie. i znów mi grozi, że nie będę już nic robił tylko słuchał i czytał, czytał i słuchał Smile

ps. wiem, ze ten post michał już wcześniej wysyłał [nie pamietam czy dokładnie w tej samej wersji], ale mejl juz gdzies dawno poszedł w kosmos a nie przetrawiłem go dokladnie. zatem dzięki michał!

naheis

Podaję też garść linków do innych zestawień top 2005. Są to różne zestawienia, powstające z różnych pobudek (komercyjnych, prywatnych), tworzone przez różnych krytyków (zawodowych, domowych) i odzwierciedlające różne gusta (od extremum po pop), reprezentujących rożny stopien zinstytucjonalizowania (elektroniczna prasa, komercyjne serwisy czy prywatne blogi). Ale jedno jest ważne i sensowne w tym zestawieniu - otóż niektóre płyty czy wykonawcy powtarzają się i możemy w takim razie mówić w jakimś stopniu o czynniku obiektywnym i otrzymać w ten sposób prawdziwą top listę kończącego się roku.

Dość przypadkowe linki w dość przypadkowej kolejności:

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Jak trafiliście na ciekawe zestawienia DAJCIE ZNAĆ!!!

naheis

Jeszcze nie mam opisu słuchanych przeze mnie płyt roku 2005, ale mam interesujący wykaz płyt wydanych w ciągu ostatnich 12 miesięcy, może coś pominęliśmy? Łatwo sprawdzić wśród 240 tegorocznych pozycji z muzyki, której raczej słuchamy:

h.k.

>Bloc Party - Silent Alarm (Wichita/V2)

Swietnie zabrzmialo za pierwszym, drugim przesluchaniem. Ale teraz juz prawie o Bloc Party zapomnialem. Zobaczymy, jaka bedzie nastepna plyta, bo mozliwosci mają spore.

>Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better (Domino)
>Editors - The Back Room (Kitchenware UK)

Dwie najbardziej przereklamowane plyty roku...

>LCD Soundsystem (Capitol/DFA)

Fantastyczna plyta, ale juz o tym pisalem...

>Nine Horses - Snow Borne Sorrow (Samadhisound)

jw.

>Go-Betweens - Oceans Apart (Yep Roc)

Cagle nie slyszalem calej plyty, ale te fragmenty, ktore znam - extra. Znakomity singiel otwierajacy plyte, z niezxapomnianą kwestią o ludziach, co czytają Dostojewskiego.

>Colder - Heat (Output)

To dla mnie najwiekszy zawód roku. Po doskonalym debiucie ("Again"), teraz plyta bez melodii, bez jakichs zapadajacych w pamiec motywow, tylko swietna aranzacja i tyle. Szkoda, bo potencjał wielki.

>Black Mountain (Jagjaguwar)

Znam dwa utwory. Oba znakomite. Jesli calosc jest tak dobra....

>Richard Hawley - Cole's Corner (Mute)

Taki power-pop, po tygodniu do wyrzucenia.

>Hood - Outside Closer (Domino UK)

Niezmiernie przyjemna plyta. Taka klimaciarska, melodyjna, czemu nie?

>Sufjan Stevens - Illinois (Asthmatic Kitty)

Trzecia z najbardziej przereklamowanych plyt roku. Moze w Polsce sie tego tak nie odczuwa, ale na zachodzie za nią szaleją (zwlaszcza dziennikarze, ale opiniotworczy, wiec sluchacze tez). Nie powiem, bardzo melodyjna, zaskakujaca, pomslowa, bebledna aranzacyjnie. Tylko ze dla mnie to jest po prostu taki perfekcyjny produkt. Zero emocji, uczuc, duszy.

>Coco Rosie - Noah's Ark (Touch & Go)

Sliczna plyta!!!

>Common - Be (Geffen)

U mnie miejsce 31. Najlepsza hip hopowa plyta roku.

>M. Ward - Transistor Radio (Merge)

O rany! Jak moglem zapomniec cos o tym wspomniec! Urocza plyta, folkowo-nowowofalowa. warto!

h.k.

>wiem, ze ten post michał już wcześniej wysyłał [nie pamietam czy >dokładnie w tej samej wersji], ale mejl juz gdzies dawno poszedł w >kosmos a nie przetrawiłem go dokladnie.

Nie, nie - dopiero teraz to wyslalem. Natomiast zebralem tu troche wczesniejszych mysli na temat niektorych plyt, zeby nie pisac na nowo o kazdej. Dlatego niektore uwagi na pewno sie powtarzaja z jakichs tegorocznych maili.

>zatem dzięki michał!

Posluchaj co nieco. Mam nadzieje, ze Jerry udostepni ktores z tych plyt forumowiczom w jakims miejscu - np. na o2. Jako pierwszą proponuje Devedre Banharta, moj numer 2. Ta plyta to wyjatkowo wdzieczny temat do dyskusji...

michal

Gancz

A ja znow, mimo szczerych checi, nie zrobie zestawienia tego roku..

Mam identycznie jak u Naheisa.. Dla mnie nie liczy sie data.. Mam do nadrobienia tak wielkie zaleglosci ze tylko bierzacych produkcji bede sluchal moze za jakies 10 lat..

Niemniej moge wymienic kilka plyt ktore w tym roku zrobily na mnie ogromne wrazenie - bez znaczenia kiedy dokladnie byly nagrywane [[kolejnosc jak zwykle przypadkowa]]:
Innymi slowy sa to plyty ktore w moim prywatnym rankingu dostaly 7, 8 albo 9.. na 10.. - odpowiedni numerek bedzie po plycie..

] Unrest - Imperial - 8
] Ben Folds Five - Whatever & Ever Amen - 7
] The Fall - Hex Enduction Hour - 7
] Sufjan Stevens - Enjoy Your Rabbit [[ktokolwiek narzekal ze nowy Sufjan jest przereklamowany.. powinien posluchac tej plyty!!]] - 8
] Snoop Dogg - Rhythm & Gangsta the Masterpiece - 8
] Marshall Jefferson - The Evolution Of Chicago House - 9
] Lisa Stansfield - Affection - 9
] Dr. Dre - The Chronic - 9
] Qntal - III - 7
] Robert Fripp and Andy Summers - Bewitched - 7
] Atheist - cala dyskografia - 7
] Gang Starr - Daily Operations - 8
] The Timewriter - cala dyskografia - 8
] Common - Be - 7
] LCD Soundsystem - s/t - 9
] Anthony and the Johnsons - I Am a Bird Now - 8
] Edan - Beauty and the Beat - 8
] Engineers - Engineers - 8
] Doof - Its All About Time - 8
] Minor Threat - Complete Discography - 7
] Juan Maclean - Less Than Human - 8
] Circle Jerks - Group Sex - 7
] Art Brut - Bang Bang Rock and Roll - 7
] Wamdue Project - Program Yourself - 8
] Bob Drake - Skull Mailbox - 8
] John Cale and Lou Reed - Songs for Drella - 7
] John Cale - Sun Blindness Music - 8
] Dubtribe Sound System - Baggage - 8
] Ian Pooley - Meridian i Since Then - 8/7
] Stonebridge - Can't Get Enough - 8
] This Empty Flow - Magenta Skycode - 9
] Clap Your Hands Say Yeah! - s/t - 7
] Wilderness - s/t - 8
] Sleep - Dopesmoker - 7
] JFC -Chrome De Lux - 9
] Massacre - Killing Time - 8
] Fredrik Thordendal - Sol Niger Within - 8
] Deadbeats - Lounging - 7
] Sublime Cadaveric Decomposition - s/t - 8
] Allen/Lande - The Battle - 8
] VA - No New York - 7
] KMD - Black Bastards - 7
] Jesu - s/t - 8
] The New Pornographers - Twin Cinema - 7
] Khanate - Capture and Release - 7
] Patricia Marx - s/t - 8
] Jay-Z - Reasonable Doubt - 8
] Moondog - The Story of Moondog - 7
] John Fahey - Fare Forward Voyagers - 8
] Tim Buckley - Happy Sad - 8
] The Velvet Underground - If Its Too Loud [[bootleg]] - 8
] Kylie Minogue - s/t - 8
] Yume Bitsu - Giant Surface Music Falling to Earth Like Jewels - 8
] Kammerflimmer Kollektief - Cicadidae - 8
] Sistars - AEIOU - 8
] Ce Ce Peniston - Finally - 9

I pewnie jeszcze kilka rzeczy o ktorych zapomnialem [[z gory przepraszam]]

Czyli jak widac wcale nie byl taki zly ten rok jesli chodzi o moje odkrycia muzyczne..

naheis

Gancz

co tez sie stalo?? kiepskie oceny, czy wogole plyty tak fatalne ze innego komentarza to nie wymaga??

naheis

naheis

Oto moje podsumowanie. Ale jak wspomniałem nie jest to ranking lecz lista tegorocznych wydawnictw, o których pamiętam, że słuchałem. Było może trochę tego więcej ale zapomniałem... Lista alfabetyczna, zawierająca zarówno piękne płyty jak rzeczy których nie polecam nikomu. Trochę tego się nazbierało bo robiłem po kawałeczku przez 3 dni

============================================

31 Knots - The Curse of the Longest Day (Polyvinyl)

Ostatnia epka jednego z moich ulubionych zespołów "math-rockowych". Ale jest to wbrew pozorom grupa bardzo melodyjna, z śpiewnym wokalem i delikatnymi frazami. Rytm może czasem staje się mocniejszy i bardziej połamany. Polecam delikatniejszym osobom. Mi osobiście często przypomna to króciutkie wydawnictwo dokonania dischordowskiego Smart Went A Crazy z lat 90-tych.

strona zespołu:

[link widoczny dla zalogowanych]

recenzje:

[link widoczny dla zalogowanych]

mp3 (pierwszy utwór z tej EPki:

[link widoczny dla zalogowanych]

============================================

Afrirampo - Kore Ga Mayaku Da (Tzadik)

Jeżeli ktoś lubi Teletubisie polane sosem japońskich wrzaskliwych bajek to mu polecam nowe tzadikowe wydawnictwo z serii New Japan. Dla mnie to doskonały przykład "muzycznego RODZYNA", czyli totalnej kaszany, na którą możemy się natknąć kierując się reputacją wytwórni, personalnych koneksji czy rekomendacji. Bezsensowny wrzask i hałas dwóch idiotek, które wydały to bo są znajomymi Boredoms czy co? Z Boredoms to dla mnie wbrew pozorom nie ma nic wspólnego. Japoński ekstremalny noise w stylu Gerogergegege może być interesujący, ale tego nie mogę strawić. To jedna z płyt, o której często nieopatrznie mówi się: "sam bym tak zagrał". Wiecie o co chodzi...

oficjalny opis z strony Tzadika:

naheis

Ja tu gadu-gadu o płytach roku, który się kończy, a tymczasem czekają na nas nowe ciekawe płyty 2006. No i właśnie czekam na nowy album grupy Ahleuchatistas, która ma dostąpić zaszczytu i wstąpić w grono wydających dla Cuineform.

O zespole pisałem na grupie:

naheis

========================================================================================

Zauważyłem, że w tym roku przestałem właściwie słuchać jazzu i eksperymentwów awangardy, a raczej "muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej". Nowością dla mnie były blues, korzenie rocka, alt.country itd., a także trochę dziś zapomniane zjawiska lat 70 i początku 80.

Dlatego też chciałbym oprócz listy tegorocznych wydawnictw przedstawić alfabetyczny wykaz rzeczy, które w mijającym roku usłyszałem po raz pierwszy, z tym że trudno mi rozgraniczyć tutaj sytuację, w której po raz pierwszy miałem do czynienia z daną płytą, wykonawcą czy też nawet stylem muzycznym. Często chodziło tylko o zapoznanie się z pozycją z dyskografii artysty, którego kocham od lat... Jest w tym mały bałagan i nie ma wszystkiego, ba, w przypadku pojedyńczych pozycji w całości ich nie przesłuchałem, ale właśnie tak mniej więcej wyglądał mój muzyczny rok - może to kogoś natchnie do jakiejś wypowiedzi:

exodus

To i ja wkleję swoje.

Cyferki ważne tylko w pierwszej trójce. Pierwsza płyta wysoko ponad wszystkim. Druga płyta wysoko ponad wszystkim poniżej. A potem już raczej płynnie.

1. Antony and the Johnsons - I Am A Bird Now
2. Devendra Banhart - Cripple Crow
3. The National - Alligator
4. Fiona Apple - Extraordinary Machine (rzutem na taśmę)
5. Architecture In Helsinki - In Case We Die
6. Hood - Outside Closer
7. CocoRosie - Noah's Ark
8. Sigur Rós - Takk
9. Lao Che - Powstanie Warszawskie
10. Kate Bush - Aerial

11. Six Organs Of Admittance - School Of The Flower
12. Richmond Fontaine - The Fitzgerald
13. Porcupine Tree - Deadwing
14. Sufjan Stevens - Illinois
15. A Silver Mt. Zion - Horses In The Sky
16. Smog - A River Ain't Too Much To Love
17. Sun Kil Moon - Tiny Cities
18. Matt Elliott- Drinking Songs
19. Opeth - Ghost Reveries
20. My Morning Jacket - Z

21. The New Pornographers - Twin Cinema
22. Patrick Wolf - Wind In The Wires
23. Boards Of Canada - The Campfire Headphase
24. Coldplay - X&Y
25. LCD Soundsystem - LCD Soundsystem
26. M.I.A. - Arular
27. Andrew Bird - Andrew Bird & The Mysterious Production Of Eggs
28. Piano Magic - Diasaffected
29. Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better
29. System Of A Down - Mesmerize
30. The White Stripes - Get Behind Me Satan / Animal Collective - Feels

h.k.

>1. Antony and the Johnsons - I Am A Bird Now
>2. Devendra Banhart - Cripple Crow
>3. The National - Alligator

Trzy swietne plyty, of korrrrs.

>9. Lao Che - Powstanie Warszawskie
>10. Kate Bush - Aerial

To cztery plyty w pierwszej dziesiatce nam sie powtarzają! Chyba pierwszy raz?

Ogolnie cale zestawienie bardzo ciekawe i mocne.
Ale trzech pozycji nie rozumiem:

>24. Coldplay - X&Y
>29. Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better
>30. The White Stripes - Get Behind Me Satan

???
Przeciez te plyty są slabiutkie, za rok wszyscy o nich zapomną... Dwie pierwsze nie zasluguja nawet na dwie gwiazdki, a trzecia (calkiem sympatyczna, ale nic wiecej - zwlaszcza po miesiacu sluchania) - najwyzej na dwie. A jak porownamy je do na przyklad - wybitnej - ostatniej plyty Ry'a Coodera, to przy zachowaniu elementarnego obiektywizmu nie powinny sie na tej samej liscie z Cooderem znalezc...

michal
NP: Madonna - Confessions On A Dance Floor

exodus

Sprawa jest prosta - to końcówka trzeciej dziesiątki, to płyty, które - sprawa oczywista - nie przejdą do (pisanej moją ręką, czy moim uchem raczej!) historii. To płyty, które za chwilę znikną w ogóle z tej listy, bo wciąz poznaję ciekawe rzeczy z 2005 roku. To płyty w rodzaju The Coral, które sam umieściłeś na swojej liście - obiektywnie przeciętne.

Ale to też płyty, które sprawiły mi przynajmniej odrobinę radości podczas poznawania, przez ten tydzień czy dwa, i dlatego na liście się znalazły, dlatego na te miejsca zasłużyły. Również dlatego, że moje oczekiwania w stosunku do wielu z tych grup były... no, nie było ich w ogóle, a nieco pozytywnie mnie zaskoczyli (również sam się zaskoczyłem - że mi się spodobały, że przełamałem swój dotychczas negatywny do niektórych z nich stosunek).

Przy odrobinie wysiłku wyłuskałbym jeszcze jedną czy dwie dziesiątki zeszłorocznych płyt, które podobnie 'odrobinę radości' mi sprawiły, a potem musiałbym już wrzucać tuzinami rzeczy kompletnie dla mnie obojętne, i to nieważne czy doceniam je "obiektywnie" czy nie, dla mnie prywatnie nie mające znaczenia. Stąd wolałem listy nie rozwijać poza w miarę naturalnie i szybko poskładaną trzydziestkę płyt, do których jestem (od "bardzo" do "odrobinę") pozytywnie nastawiony.

naheis

ArtS.

To i ja sie moze pokusze, z umownym podzialem na gatunki, bo inaczej nie umiem:

ELEKTRONIKA & HIP-HOP

1. Venetian Snares - Rossz Csillag Alatt Szueletett
2. M.I.A. - Arular
3. Kammerflimmer Kollektief - Absencen
4. Jamie Lidell - Multiply
5. Roisin Murphy - Ruby Blue
6. Manual - Azure Vista
7. Aoki Takamasa + Noriko Tujiko - 28
8. Dalek - Absence
9. Murcof - Remembranza
10. Minamo - Shining

ALTERNATYWA

1. Antony & The Johnsons - I Am a Bird Now
2. Sleater-Kinney - The Woods
3. New Pornographers - Twin Cinema
4. Hood - Outside Closer
5. CocoRosie - Noah's Ark
6. Bellini - Small Stones
7. The Fiery Furnaces - EP
8. Enon - Lost Marbles & Exploded Evidence
9. Bloc Party - Silent Alarm
10. Savoy Grand - People And What They Want / Lao Che - Powstanie Warszawskie

JAZZ, IMPROV & OKOLICE

1. Bar Kokhba Sextet - 50th Birthday Celebration
2. Vandermark 5 - The Color of Memory
3. The Core - Vision
4. FME - Cuts
5. Henry Grimes Trio - Live at Kerava Jazz Festival
6. Crimetime Orchestra - Life is a Beautiful Monster
7. Atomic - Bikini Tapes
8. Electric Masada - At the Mountains of Madness
9. The Thing - Live at Bla
10. Otomo Yoshihide's New Jazz Orchestra - ONJO

ROCK I METAL

1. Nine Horses - Snow Borne Sorrow
2. Bondage Fruit - VI
3. The Mars Volta - Frances the Mute
4. Sanhedolin - Manjo Icchi Wa Muko
5. Charming Hostess - Punch
6. Sigur Ros - Takk
7. Fantomas - Suspended Animation
8. Koenji Hyakkei - Angherr Shisspa
9. Jesu - Jesu
10. Pelican - The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw

zyfri

Tom.k

Ja w tym roku słuchałem dużo Szymanowskiego i Xenakisa - to trochę takie osie większych przewartościowań (obrotów sfer) ostatnich czasów Wink

Nowości nigdy nie śledziłem - nie jestem do tego stworzony.
Ale Wasze zestawienia są imponujące!
Shocked

Tom.k

"W tym roku" - oczywiście w 2005.

fedino

a to moja ulubiona dzieszatka (alfabetycznie):

AKRON/FAMILY – s/t
ANIMAL COLLECTIVE - Feels
THE BOOKS - Lost and Safe
EYES AND ARMS OF SMOKE - A Religion of Broken Bones
HRSTA - Stem Stem in Electro
KAMMERFLIMMER KOLLEKTIEF – Absencen
PIT ER PAT – Shakey
SHINING - In the Kingdom of Kitsch You Will Be a Monster
SHIPPING NEWS – Flies the Fields
A SILVER MT. ZION - Horses in the Sky

fedino

a wlasznie, jak tak patrze na swoja zeszlotygodniowa lista z last.fm, to 10 pozycji za malo. Pewnie trzeba wzpomniec jeszce Bell Orchestre, Stuarta Staplesa, Deerhoof, Fursaxa itd. itd. ... ehm,musze to jescze dokladniej przemyszlec

Tom.k

Fedino, czy na Słowacji są zabójcy, zwłaszcza mafijni, płatni mordercy? Nam Polakom Słowacja wydaje się krajem tak sympatycznym i poczciwym, że tego typu rzeczy wyobrazić sobie nie umiemy - a rozmawiałem o tym z paroma osobami. Ukraińcy - o, to co innego! - ale Słowacy to na pewno spokojni i mili wszyscy...
Wink

Tom.k

I jeszcze: czy słowacki i ukraiński są do siebie dość mocno podobne - tzn. czy ukraiński nie jest podobniejszy do ruskiego? Czy Hnat to nazwisko typowo słowackie (czeskie), czy raczej ukraińskie?
(Mój dziadek tak się nazywał - ponoć jego dziadek przywędrował z Węgier (Słowacji?), a jak już w Polsce pożył i narobił dzieci, to go zabili i zrzucili z mostu - nie wiadomo kto i za co (może Cyganem był? - ciekawi mnie ta no jednak mroczna tajemnica mojej rodziny!)

Wybaczcie te głupie posty, to już ostatni!

fedino

tomku, na Slowacji sa mordercy tak jak wszedze na swiece, ale morduja sie medzi soba Smile

(tak raz za pol roka)

zprobuj czy zrozumiesz, co jest hnat - na [link widoczny dla zalogowanych] jest lexykon jazyka slowackiego , wpysz "hnát" do searchboxu (ale z tym slowackim á, najlepiej przez copy/paste) i zprobuj odczytac, czy coz zrozumiesz. Jak nie, to cy przetlumacze

ukrajinski jest wiele podobniejszy do ruskiego niz do slowackiego

apropo, znasz ktorakolwiek z mna wyznaczonych plyt ?

Tom.k

Nie znam Twoich ulubionych płyt, są z innej "specjalności" - ale pewno Siehan/Naheis coś z tego mi sprzeda Wink

HNAT - gdy pierwszy raz w życiu chwyciłem do ręki słownik polsko-słowacki i słowacko-polski, to właśnie słowo "samo mi się otwarło": nazwisko przodków z Bieszczad: gnat (kość), a także: pęd, pośpiech. Chyba oba pasują Smile

- cały dziadek, pędzący z każdą robotą do przodu, robiący ją nawet bylejak - aby się skończyła Smile

Tom.k

Aaaa, znam KAMMERFLIMMER KOLLEKTIEF - pierwsza płyta podobałą mi się najbardziej, b. ciekawa twórczość. Miałem już jakąś wstępną opinię o nowej płycie, ale nie pamiętam już ani opini, ani muzyki - musiałbym posłuchać...
Wink